De opleverdatum was 7 april. Ik zorgde er netjes voor dat de huur twee weken later zou zijn opgezegd. Twee weken zou ruim op tijd moeten zijn om te schilderen, te verhuizen en het oude huis netjes schoon af te leveren.
Het werd 10 april. Drie dagen minder was een aanslag op mijn planning, maar niet onoverkomelijk.
Het werd uitstel voor onbepaalde tijd en ik kreeg geen nieuwe datum meer. Asbest. Huur opgezegd. Verhuisvrienden geregeld. Busje gehuurd. Paniek.
Ik pak mijn dozen in. Ik zoek mijn spullen uit. Ik ben een goede klant van papierbaken, kledingbanken en kringloopwinkels. Paniek. Lijstjes geven houvast. Een lijstje met wat in welke doos moet. Een lijstje met welke doos in welke ruimte moet. Een lijstje met alles wat niet in een doos moet. Een lijstje met alles waar wat niet in een doos moet heen moet. En wanneer. Een lijstje met hoe laat de oxazepam ingenomen moet worden. Paniek. Maar ik red het.
Het werd 3 dagen voor de verhuizing. Sleutelkrijgtijd. Verfkiestijd. Kliklaminaatlegtijd. Paniek. Maar gelukkig is daar dan die lieve oom die bepaald welke kleur verf je koopt en hoe het laminaat wordt gelegd. Vlot worden muren geverfd en het huis woonklaar gemaakt.
Het werd 1 dag voor de verhuizing. Nog twee muren te gaan. Paniek. Keuzestress. Welke muur moet eerst. En oxazepam blijkt zinloos bij deze stress. Mijn zwager onderbrak de verjaardag van zijn dochter en redde mij.
Het werd de avond voor de verhuizing. Neuriend poets ik de verspatten van de vloer bij het licht van de lamp van de vorige bewoner weg. Het doet me denken aan hoe ik tijdens de opname manisch ’s nachts de koffievlekken aan het wegpoetsen was. De alarmbel stuurt me naar mijn oude bed.
Verhuisdag. Paniek. Paniek. Paniek. En geen oxazepam die me kan redden. Gelukkig doen mijn verhuishelden dat. Kordaat leiding nemen, kordaat sjouwen, kordaat mijn paniekhoofd tot rust manen, kordaat mij uitnodigen voor logeren. En kordaat viel ik daar -voor het eerst in weken- als een blok in slaap.