Sinds afgelopen donderdag volg ik een cursus ‘creatief schrijven’. Ik voel me er als een vis in het water en op de eerste cursusdag kwamen er al drie bijzondere producten.
De tekst die leest als een gedicht, en dat ik laatst al op Facebook zette.
Schrijven is als muziek.
Noten vormen akkoorden
akkoorden een melodie
en een melodie een lied.
Zoals  letters woorden vormen,
woorden zinnen
en zinnen een verhaal… met de emotie van een lied.

Tijdens de tweede oefening kwamen jeugdherinneringen naar boven drijven. Vreemd genoeg was de mooiste de geur van sondevoedingbraaksel. Iets wat mij altijd zal herinneren aan Idriss die naast me zat tijdens het ontbijt. En in de eerste jaren dan vaak braakte.
De laatste oefening was ‘Freewriting’.
We moesten de tekst beginnen met ‘Ik herinner me een plek aan het water …’ en daarna tien minuten door blijven schrijven zonder een moment te stoppen.
Ik heb veel herinneringen aan plekken aan het water. Veel herinneringen waar ik graag aan terug denk. Het was eerder lastig een herinnering te kiezen, dan er eentje te herinneren. En mensen die mij kennen weten dat ik geen enkele moeite heb met ongebreideld kletsen, dus die tien minuten waren totaal geen probleem.
De belangrijkste regel van freewriting is dat het strikt privé blijft. Ik zal daarom geen details geven, maar slechts flarden. Flarden die voor ingewijden genoeg zijn om te herinneren, en voor anderen een basis bieden voor een mooi of sterk verhaal.
Ketelmeer. Frieslandvakantie. Hittegolf. Klein haventje. Kampvuur. Slapen onder de hemel.
Randmeren. Frieslandvakantie. Hittegolf. Eilandje. Kampvuur. Reddingsbrigade. Uhh… toch geen kampvuur. Slapen onder de hemel.
Ik ben benieuwd wat donderdagen nog meer zullen brengen.