De zon en mijn dak spelen een urenlang schaduwspel in mijn tuin.
Bij thuiskomst stonden de planten in de vensterbank nog in de stralende zon. De thermostaat gaf anderhalve graad hoger aan dan vanmorgen. Maar in de loop van de avond is de schaduw van mijn dak een steeds groter deel van mijn tuin in gaan nemen. Het heldergroene gras werd steeds donkerder als aankondiging van de avondschemer. Net nog waren de punten van mijn druif nog de enige planten die helder verlicht werden door de vroege herfstzon. Nu is enkel nog het dak verlicht. De strakke blauwe lucht verraad nog niets van de kilte die de avond zal brengen nu de nachten langer zijn en de dagen korter.
Het dragen van mijn pantoffels, trui en omslagdoek verraadt al wel het wisselen van de seizoenen. Na een zomer die eindeloos leek, lijkt het nu zo snel om te slaan als mijn stemmingen dat doen. Met blote voeten door het huis lopen levert nu enkel verkleumde voeten op. De trui zorgt ervoor dat de thermostaat laag kan blijven staan. De omslagdoek geeft knusse warmte.
De zon speelt verder, ze schuift over de schuur naar de grote boom van de achterburen. Als ze achter de flats aan de voorzijde schuift zal ze nog even in een magische rood, roze licht werpen op de flat achter mijn tuin. Vandaag zijn er geen wolken die ze kan laten vlammen. Ik vind het licht dat de zon werpt op de wolken altijd prachtig, maar een horizon die verschuift van helderblauw, naar rood, naar roze, naar dieppaars, donkerblauw en zwart heeft ook zijn charmes.
Ik kijk met een glimlach naar het spel van de kleuren, naar het verschuiven van de rand tussen licht en donker. Ik kijk met een brede lach naar het spel, naar het schuiven van het licht, naar de weerslag van een ondergaande zon. Want vandaag weet ik -voor het eerst in drie weken- heel erg zeker dat morgen de zon weer opkomt.