“Dans maar.” Ik probeer mezelf over te halen. De muziek staat al zachtjes aan en ik wacht tot het moment komt dat ik mee kan zingen. Ik fluister de eerste woorden en zet het volume omhoog. Ik zing vol overgave nog harder, zo hard dat mijn buikspieren moeten werken om de lucht gelijkmatig langs mijn stembanden te sturen. Ik mag hard zingen, volgens mijn pianoleraar zing ik minder vals dan altijd tegen mij werd vertelt.
Ik zet de muziek op stop en sluit mijn gordijnen. Ik zet de muziek opnieuw aan en zing en dans en druk op pauze. Ik gooi mijn hakken uit en trek mijn sloffen aan. Zo durf ik wel te dansen. Opnieuw start ik de muziek en ik zing niet alleen vol overgave, maar ik dans ook. Al het vuur en alle passie die ik heb gooi ik in de muziek, in passen die niet bestaan, in een ritme dat ik niet volg. Ik lag om mezelf en om mijn schaamte tussen een couplet en een refrein in.
Mijn gedachten lachen, “dans dan maar,” zeggen ze tegen mij. “Dans maar op je lievelingsmuziek, dans maar met de woorden die ze je vertellen.” Ik durf het en ik doe het. Tussen de kieren van de gordijnen schijnt de zon in een streepje naar binnen.
Waarom zou ik toch de zon buiten sluiten? Waarom zou ik me toch schamen, ik dans misschien geen pasjes en ik zing niet als Herman van Veen, maar mijn passie wordt er niet minder door. En ik schaam me niet voor mijn passie. Ik hoef me niet voor mijn passie te schamen.
Dan is de muziek afgelopen. Ik zet YouTube op stop en ga achter mijn piano spelen. Sinds kort heb ik de bladmuziek. Geduldig oefening ik tot de loopjes bijna hetzelfde ritme hebben als mijn filmpjes. Bijna, want mijn muziek is uniek. Mijn voeten staan welliswaar stil, maar pas als mijn vingers dansen, danst mijn hoofd ook mee.