Vrijdagmiddagen

De schuifdeuren schuiven achter mij dicht. De zon doet net iets te hard zijn best voor mijn aan het binnenlicht gewende ogen. Ik sla linksaf. Straks heb ik links en rechts van het voetpad en fietspad wuivend duingras. Ik ben zo voorzichtig als altijd bij het passeren van de verschillende kruisingen. De auto’s die van het Poortgebouw afkomen zijn zoals altijd beleefd en oplettend. De fietsers zijn dat zoals altijd niet.
Op bevel van mijn OV-chipkaart gaan de poortjes open om mij het station in en uit te laten. Bus 400 komt over twee minuten. Bus 1 naar Leiderdorp over tien. Ik wacht liever acht minuten extra dan dat ik vijf minuten langer moet lopen. Een bedelaar spreekt mij aan. Ze krijgen nooit iets van me, anders dan een koek, wat fruit of een flesje cola als dat in mijn tas zit. Ze krijgen wel een glimlach en een vriendelijke vraag ‘Hoe gaat het met je’ gesteld uit oprechte belangstelling waar ze soms wel en soms niet op zitten te wachten.
Vandaag zit ik er niet op te wachten. Vandaag wil ik wezeloos voor me uit staren op het stationsplein en wil ik zelf mijn cola opdrinken. Er kan maar net iets van een glimlach rond mijn lippen spelen, maar ik weet dat mijn ogen niet mee doen. In de bus neem ik de voorste stoel in beslag. Vandaag heb ik geen last van prikkelgevoeligheid, vandaag wil ik gewoon elk restje energie dat ik kan besparen besparen. Ik voel namelijk heel erg langzaam de energie uit mij glippen.
Bij mijn halte stap ik uit en ik vergeet vriendelijk naar de buschauffeur te zwaaien. Mijn tas met enkel mijn notitieblok, etui en telefoon begint steeds zwaarder te wegen. Ik laat de portiekdeur hard achter me dichtslaan, in plaats van hem subtiel te sluiten. In mijn huis trap ik mijn schoenen uit en plof op mijn bank.
Al dertien jaar hobbel ik van therapie naar therapie. Ik heb alleen nog nooit gehad dat ik na een therapiesessie alleen nog maar chocolade en slagroom kon eten, of cola en zoete limonadesiroop kon drinken.