Beste meneer met lange benen,
Afgelopen zaterdag stapte ik bij u in de bus. Ik vroeg of ik naast u mocht gaan zitten, de invalidestoel bestond vandaag uit twee zitplaatsen. U zei mij dat u twee plekken nodig heeft vanwege de lange benen. U wees mij erop dat er elders in de bus nog voldoende plek was. Ik vertelde dat het voor mij belangrijk was dat ik vooruit kon kijken. U melde mij dat dat achterin de bus ook kon.
Ik besloot vooraan in het gangpad te gaan staan. Hoe het precies is gelopen weet ik niet meer -in deze periodes laat mijn geheugen me vaker in de steek- maar uiteindelijk stond u morrend de plek aan mij af. Heel erg graag had ik u de uitleg gegeven die ik u nu ga geven, maar op dat moment kon ik alleen maar hopen dat ik het lang genoeg kon uithouden zodat ik niet ìn de bus de paniekaanval en huilbui ging krijgen.
Ik ben best vaak zwaar depressief. Als ik depressief ben, heb ik heel erg veel last van prikkels. Dan stijgt mijn angst zodanig dat ik een paniekaanval krijg. Prikkels zijn geluiden, maar ook bewegingen, geuren. Ook faalt mijn concentratievermogen jammerlijk, waardoor ik moeilijk kan anticiperen op plotselinge bewegingen. Vooraan in de bus zitten heeft voor mij veel voordelen: ik ervaar minder prikkels, de prikkels die er zijn komen nog maar van één kant én ik zie precies wat de bus gaat doen waardoor ik me beter staande kan houden. Als er plek is om te zitten, graag, maar het is ook niet erg als ik in het gangpad blijf staan.
Als ik depressief ben heb ik natuurlijk van meer dingen last. Zo voelt afgewezen worden als een enorme halszaak. En ik schaam me er ontzettend voor dat ik soms dat plekje gewoon nodig heb om de deur uit te kunnen gaan, om de stad in te kunnen komen en weer thuis, om ondanks mijn depressie deel uit te kunnen maken van het gewone leven.
Toen ik uit de bus stapte heb ik tien minuten in het bushokje gehuild voordat ik verder kon lopen. Thuis heb ik mijn schoenen uitgeschopt en ben ik in bed verder gaan huilen. Ik weet niet of dat ook was gebeurd als u mij wel had geholpen. Ik weet alleen dat de kans een stuk kleiner was geweest. En ik weet ook dat ik mij echt ontzettende schaamde voor mijn aandachttrekkende gedrag.
Ik heb er alleen last van tijdens depressies. Maar er zijn meer mensen met onzichtbare aandoeningen voor wie dit belangrijk is. Daarom: sta op als iemand erom vraagt. Vraag dan niet waarom. Ga geen opties geven die de persoon al zelf heeft kunnen bedenken. Je weet nooit wat voor onzichtbare handicap iemand heeft. Je weet nooit hoeveel schaamte iemand al opzij heeft moeten zetten om überhaupt deze vraag te stellen.
met vriendelijke groet,
Lonneke
Prachtig geschreven!
Hoi Lonneke,
Ik vind het ontzettend knap wat je schrijft. Ik vind het vooral knap dat je zo voor jezelf bent opgekomen ondanks dat je het zo moeilijk had/ hebt. Ik weet niet of mij dat gelukt was. Ik heb ook last van depressiviteit, prikkelgevoeligheid en een lage prikkelverwerking. Dus het overweldigd raken door dingen als reizen met de bus en niet op de goede plek zitten herken ik wel. Ik begrijp dat het je te veel werd en dat het je even onderuit gehaald heeft, maar ik wil je zeggen dat ik bewondering heb voor hoe je voor jezelf opgekomen bent, wetende dat de man met de lange benen het waarschijnlijk = niet begreep. Ook goed dat je zo open en eerlijk over je ervaring schrijft dat helpt ij en anderen je voorbeeld te volgen in soortgelijke situaties.
Liefs,
Emmely