Als de zin van een kleuter die zijn kleine, klame handje in jouw volwassen dameshand heeft gestopt begint met een op zeer schattige, lieve manier gestelde beginzin begint met ’tante Lonneke?’ kun je veel soorten vragen verwachten.
Ik ken zijn beginzinnen, ik haal hem bijna wekelijks van school. De ’tante Lonneke, mag ik met (willekeurig onverstaanbare naam) spelen’-vraag vind meestal in een andere setting plaats. Dan is hij al naar het bewuste vriendje toegerend en roept hij je de vraag ongeduldig toe. De ’tante Lonneke, ik wil niet lopen,’- vraag wordt er over het algemeen chagrijnig uitgeperst op het moment dat hij ontdekt dat we naar de bushalte lopen in plaats van naar de parkeerplaats. Onderweg naar de bushalte -hij houdt er duidelijk niet van- komen verschillende variaties van uitstelgedrag voorbij. De ‘tante Lonneke, ik wil naar die speeltuin’ (de speeltuin tegenover school en niet naar de grote speeltuin bij mijn huis), de ‘tante Lonneke, ik heb honger’ en de ‘tante Lonneke, ik wil eten’ zijn dan favoriet.
De ’tante Lonneke, ik heb zere voeten,’ mededeling wordt uiteraard altijd gedaan op dat kleine stukje wandelen van de speeltuin naar huis. Nooit andersom.
Maar vandaag kreeg ik dus een bijzondere wijze gestelde bijzondere beginzin. ‘Tante Lonneke?’ werd er naast me gevraagd. We liepen rustig verder naar de parkeerplaats. Zuslief liep erg braaf ergens achter ons aan.
‘Zijn we met jouw auto?’ ‘Nee, lieverd, ik heb mama’s auto bij.’ ‘Oh,’ het bleef even stil. ‘Waarom heb je geen auto?’ ‘Ik gebruik hem bijna niet, en dan is dat erg duur.’ ‘Oh,’ ik hoorde haast hersenen ratelen. ‘Weet je,’ zei hij, ‘Jij moet gewoon naar de straat gaan -een drukke straat- en dan moet je muziek maken en dan krijg je centjes en dan kun je mij met je eigen auto van school halen.’
Dus: wie heeft er een accu of andere draagbare batterij te leen voor mijn elektrische piano.