Ik moet dit blog een beetje snel typen. De batterij van mijn laptop is namelijk bijna leeg. Maar ik wilde jullie toch nog even vertellen dat ik op dit moment echt apetrots op mezelf ben. Ik heb zojuist de strijk van zes wassen gedaan. Een dekbeddenwas, een handoekenwas, een onderbroekenkookwas, tweee donkere wassen, een witte was en een rode was. Pardon zeven.
Op zich is strijken natuurlijk geen moeilijke vaardigheid. Tenminste niet voor mij. Ik heb al jong, ik was dertien of veertien jaar, leren strijken. En deze vaardigheid heb ik in een gezin met zeven kinderen vaak kunnen oefenen. Ik heb nooit een hekel gehad aan strijken. Thuis was het rond die tijd altijd gezellig in de keuken. De hoeveelheid strijk die ik vandaag heb weggestrijkt, was toch wel echt de minimale hoeveelheid die bij ons iedere avond gestreken moest worden.
En toch was het ontzetten knap dat ik heb gestreken zoals ik vanavond heb gestreken en ben ik daar -terecht- apetrots op. Vroeger mocht degene die aan het strijken is bepalen welke muziek er gedraaid werd. Dat heb ik van mijn moeder overgenomen. Als ik strijk, mag ik bepalen wat mijn laptop voor muziek uitspuugt. Op zich niet moeilijk te regelen in een eenspersoonshuishouden.
Eerder op de avond bleek de mafiaserie die ik aan het kijken was teveel voor mijn hoofd op dit moment. De spanningen in mijn lijf, en daarmee mijn suïcidale gedachten en gedachte aan zelfbeschadiging, liepen nog hoger op dan het moment dat ik eerder vandaag (keurig op tijd zoals ik op de opname mocht oefenen) hulp zocht bij Stichting 113. Overschakelen op de serie The Crown bood slecht kortdurend verzachting.
Inmiddels had ik alles dat ik wilde eten gegeten, en was ik ook wel aardig uitgesnaaid. Ik besloot dat mijn handen bezigheid behoeften. Op één of andere manier lukte het me om me eindelijk toe te zetten om het strijkijzer in het stopcontact te stoppen. Ik zette mijn laptop op tafel en verschoof mijn strijkplank zo dat ik goed zicht had op het scherm. Ik toverde een lange youtubelijst tevoorschijn van de liedjes van de Kwis. Met ieder kledingstuk dat ik streek en ieder liedje dat ik hoorde werden mijn gedachten minder. Ik begon met de muziek mee te neurien. Ik begon met de muziek mee te zingen. Ik begon met de muziek mee te dansen.
Als ik dit blog heb gepubliceerd laad ik mijn inmiddels lege laptop op, en kruip ik lekker in mijn bad. Niet omdat het me rustig maakt, maar omdat ik voor het eerst sinds ik het bezit de pure luxe van een bad heb. En daarna ga ik lekker naar bed, niet omdat mijn dekens veilig warm voelen, maar om te gaan slapen.

Trusten!