Wees gegroet Maria,
Vol van genade…
In de Coeliekerk heb ik een euro in het offerblok gedaan en een kaarsje op gestoken. Midden op de drukke Haarlemmer staat een Katholieke kerk en meestal is de dagkapel open. Ik ben niet belijdend, maar wel Katholiek. Ik ben Katholiek zoals een Jood een Jood is omdat hij tot het Joodse volk behoort.
Als ik een overleden iemand mis, dan ga ik er binnen en steek er een kaarsje aan. Ik bid mijn weesgegroetjes aan mijn moeder. Mijn moeder die naar Haar vernoemd is. Sinds een klein jaar bid ik ook meteen maar even aan mijn vader.
Ik ben niet gelovig. Ik ben zeker niet spiritueel. Ik geloof niet in hogere machten. Ik geloof niet in een leven voor de geboorte of na de dood. Ik geloof niet in een onsterfbare ziel. Ik geloof in PubMed, in SPSS, in plausibele verklaringen en logische gevolgtrekkingen.
Mijn kaarsje in de Coeliekerk, mijn weesgegroetjes biddende ritueel is enkel om mij de troost te geven. Niets meer en niets minder. Simpel te verklaren volgens psychologische principes.
Vandaag ben ik niet de kapel in gegaan om te bidden, om troost te vinden. Vandaag ben ik die kapel in gegaan om Maria, Marijke, mijn moeder eens stevig op haar donder te geven. En mijn vader meteen maar even ook.
Er is namelijk iets onverklaarbaars gebeurd. Ik heb een dodelijke hoeveelheid pillen genomen en vervolgens genoeg pillen en drank om tien uur bewusteloos te zijn. Vervolgens heb ik anderhalf uur in mijn bed naar het plafond lopen staren. De analyticus in mij snapt dit niet. Ik snap het niet. Ik heb de huisartsenpost gebeld, zij hebben een ambulance gestuurd en eenmaal in veilige handen ben ik tien uur lang in slaap gevallen. Waarom was mijn lichaam in Godsnaam in staat om anderhalf uur met die troep in mijn lijf in staat om klaar wakker te blijven.
Vervolgens werd ik weer wakker met de wetenschap dat ik nog nooit voor een zelfmoordpoging zo hard mijn best heb gedaan om hulp te vragen. Nog nooit eerder ben ik wakker geworden na een zelfmoordpoging zonder ontzettend te balen dat het niet is gelukt. Dit keer wel, ik werd wakker zonder te balen.
Het heeft een paar dagen geduurd. Met al mijn nuchtere, analyserende vermogens kan ik het niet verklaren. Maar de conclusie is onvermijdelijk. Ik en mijn ouders willen voor mijn leven kiezen. Ik heb afgelopen donderdag, daar in de Coeliekerk, voor het leven gekozen. Wat er ook op mijn pad komt, hoe suïcidaal ik vaak nog zal zijn, ondanks de pogingen die nog gaan komen: ik kies vanaf nu vol overtuiging voor het leven.
Maar lieve papa en mama, willen jullie je alsjeblieft nooit meer zo ontzettend met mijn leven bemoeien? Laat mij gewoon de analyserende, alles kunnen verklarende semi-wetenschapper zijn. Ik word helemaal kriegel van dit soort onverklaarbare dingen.
Hoewel… als jullie ditzelfde geintje willen uithalen met mijn liefdesleven???
De Heer is met u.
Gij zijt de gezegende onder de vrouwen…