Ik heb een nieuw gedicht geschreven. Ik moet er nog wel wat aan schaven. Het is lang geleden dat ik een gedicht heb geschreven. Het oude gedicht ken ik zo goed dat ik me niet kan voorstellen dat het ooit anders had kunnen worden. Het is een denkpatroon geworden waarvan ik nooit had kunnen geloven dat het ooit nog zou veranderen. Het is een denkpatroon geworden dat mij vertrouwder is geworden dan de liefste liefde die ik ooit heb gekend. Een denkpatroon dat stukje bij beetje wordt afgebroken. Terwijl ik dacht dat ik nooit meer iets zou kunnen opbouwen heb ik inmiddels mijn fundering gestort. Ik weet nog niet wat het wordt, ik zal nog vaak dingen moeten afbreken. Ik weet nog niet of ik het redt, maar ik durf weer te dromen.

OUD
Mag ik sterven vannacht?
Mijn verdriet verleden maken
en de toekomst vergeten?

Gewoon als ik slaap vannacht,
tijdens het dromen
geen gevoelens ooit meer?

Mag ik sterven vannacht?
Mijn toekomst verleden maken
en alle dromen vergeten?

Gewoon wegglijden vannacht?
Als de uren niet langer verstrijken
en de regen niet langer valt?

Mag ik dromen vannacht?
Mijn heden verleden maken
en mijn verdriet vergeten?

NIEUW
Mag ik dromen vannacht?
Mijn verdriet verleden maken?
En in toekomst gaan leven?

Gewoon op een dag. Vandaag
weer verder dromen,
geen depressies ooit meer.

Mag ik dromen vannacht?
Dat uren niet langzaamaan kruipen
en de lenteregen valt.

Mag ik dromen vannacht?
Mijn verdriet een plaatsje geven,
en mijn verleden even vergeten.