Mijn keuze om te leven heeft mijn leven niet gemakkelijker gemaakt.
Eerder kon ik als ik suïcidale plannen en gedachten had flirten met de dood. Bedenken dat het altijd een serieuze optie is om voorgoed te ontsnappen aan mijn moeilijke, nare hoofd. Ik hoef mijn hoofd niet het hoofd te bieden, ik kan mijn hoofd verlaten.
Nu is dat een no-go-zone waarin ik vol liefde en zeer streng mezelf mag toespreken dat de gedachten niet bij mij horen. Dat ik op 18 juli 2019 een bewuste keuze heb gemaakt om er nooit meer toe te geven. Dat is best lastig als je in bed ligt en nergens anders aan kunt denken. Of als je op straat loopt en in ieder stuk glas een potentieel mes ziet. Of in ieder stuk touw een strop.
Flirten is makkelijker dan liefdevol streng zijn.
Tenminste, flirten met de dood. Flirten met de liefde is een heel ander verhaal.
Zolang je doodgaan een prima alternatief vindt voor het leven, dan richt je ongemerkt je leven daarop in. Het is een eenzaam leven waarin je vriendschappen langzaam dood laat bloeden. De mensen die nog in mijn leven zijn, zijn de stugge volhouders. Het is een leven waarin je geen nieuwe vriendschappen aan gaat. Sociale contacten zijn collega’s en toevallige mooie ontmoetingen. En die paar geweldige stugge volhouders.
In mijn ‘Project Leven’ brainstorm is ‘Sociaal’ niet voor niets één van de vijf hoofdthema’s. Ik zal met veel vallen, opstaan en vergeten verjaardagen moeten leren om mijn sociale contacten te onderhouden. Als ik verder wil met leven moet ik gelijkwaardig liefde krijgen en ontvangen. Dat is na 3,5 jaar doodziek zijn nog knap lastig.
Met de beslissing om te leven, heb ik automatisch de beslissing genomen om te bouwen aan een toekomst. Om een verbond aan te kunnen gaan met een man die mij lief heeft en begeert. In mijn Prezi (lang verhaal, ander blog, maar er bestaat inmiddels een Prezi genaamd ‘Project Leven’) neemt ‘Relatie’ daarom een zeer bijzondere plaats in. Het is misschien wel de meest bijzondere consequentie van mijn nieuwe keuze. De consequentie die ik zelf het minste had verwacht.
Als het over de liefde gaat, over begeert worden, over verbinding, over me in-en-in vrouw voelen, dan zal ik moeten toestaan dat iemand mij in mijn diepste, diepste ziel kan kwetsen. Het vertrouwen om dat te kunnen heb ik niet. Nog niet.
Gelukkig heb ik meer dan genoeg andere actiepunten in mijn Prezi staan en kan ik eerst rustig wennen aan het idee dat ik graag een ander zou willen beminnen en liefdevol bemind zou willen worden.