Ik word hier zo verdrietig van. Waarom worden mensen die na een diep dal en heel hard werken eindelijk hun leven op de rit beginnen te krijgen zo’n mooi nieuw begin ontzegt? Waarom worden kwetsbare mensen buiten onze maatschappij gezet
In Leiden zuid-west gaan containerwoningen geplaatst worden. In deze woningen komen mensen te wonen die bij daklozenopvang De Binnenvest lopen als eerste stap terug naar een normale plek in de samenleving. Het gaat om kwetsbare mensen, vaak met psychische problemen, die zo ver gegroeid zijn dat ze het aankunnen om hun leven vanuit een tijdelijke woning weer op te bouwen. Het gaat om de mensen die omarmd zouden moeten worden door de samenleving voor wat zij gepresteerd hebben.
De discussie op social media gaat helemaal los. De vluchtelingendiscussie wordt erbij gehaald. Het verpeste uitzicht. Overlast. Gevaarlijke verwarde mensen. Ik probeer te vertellen over het succesverhaal op de plek waar nu deze woningen staan. Niemand in de week heeft er last van. Ik probeer te vertellen over de doelgroep waar het om gaat. Mensen die hun leven weer op de rit hebben en nu weer klaar voor de maatschappij zijn. Ik kan daar volgens hen niets over zeggen. Ik weet niet wat het is om zo’n psychische gek naast me te hebben wonen. Ik weet niet hoe het is om een uitkeringstrekker tegenover me te krijgen. Ik piep wel anders als het in mijn wijk zou gebeuren. Als ik vertel dat mijn buren deze psychische gek, deze uitkeringstrekker juist heel gezellig vinden blijft het stil.
Nu is het dan zover. Ik kan mijn stoere woorden in de praktijk brengen. De gemeente heeft mijn wijk aangewezen als nieuwe toekomstige locatie om deze bewoners te huisvesten. De vaste bewoners van zuid-west hebben gewonnen. Deze kwetsbare bewoners worden niet hun buren. Als ik lees dat de gemeente naast het Bona en tegenover het Stedelijk containerwoningen gaat plaatsen word ik blij. Ik woon in een upper-class wijk, de Professorenwijk. De rust die deze wijk mij biedt helpt mij. Juist de rust die deze wijk geeft kan deze nieuwe, kwetsbare bewoners nog een extra steuntje in de rug geven.
De directe buren zijn politiek correct niet blij en laten dat op een inspraakavond duidelijk weten aan burgermeester en zijn hiervoor verantwoordelijk wethouder. Ik heb op dit moment spijt van dat ik die avond aan het einde van een hele volle dag alleen nog maar wat wilde eten, lang in bad wilde gaan en vroeg in bed wilde kruipen om zo goed voor mezelf te zorgen en mezelf minder kwetsbaar voor een terugval te maken. Ik heb spijt dat ik dat deed in plaats van dat ik naar de inspraakavond ging om mezelf en andere kwetsbare mensen te vertegenwoordigen.
Ik heb er spijt van, want ik word hier zo verdrietig van. Waarom worden mensen die na een diep dal en heel hard werken eindelijk hun leven op de rit beginnen te krijgen zo’n mooi nieuw begin ontzegt? Waarom worden kwetsbare mensen buiten onze maatschappij gezet?
Helemaal met je eens Lonneke. Ik was zelf een van de eerste bewoners van de Sumatrastraat containerwoningen. Of zoals ik zelf mijn woninkje liefkozend noemde: mijn vakantiebungalow.
Ik heb er heel veel aan gehad, alleen het feit dat je weer een volledig eigen woning hebt geeft je zo veel rust en voldoening, dat je weer heel veel kracht hebt/krijgt om je leven weer verder op te bouwen.
Als je ooit ergens een spreker nodig hebt, geef me dan een seintje, ik sta tot je beschikking.
Ik ga dit zeker onthouden. Ik ga al helemaal zeker deze extra ervaringskennis in discussies meenemen!!
Veel is angst en soms is het gewoon (letterlijk) angst om het onbekende in de achtertuin toe te laten. Ik woon wat straten verderop en wat mij betreft zetten ze die woningen er morgen neer.