Het verhaal van de vrouw op de bank

Dit is het verhaal van een vrouw op een bank.

Het is mijn bank en ik ben de vrouw. Ik zit op mijn bank en ik vertel een verhaal. Ik ben een bankzittende verhalenverteller. Tenminste dat probeer ik.

Op dit moment ben ik vooral een bankzitter. Het verhaal dat ik heb te vertellen is het vertellen niet waard. Er is weinig bijzonders aan. Het is slechts het verhaal van een rouwende vrouw. Een verhaal over oude patronen en vertrouwde manieren om met verdriet om te gaan.

Ik hoef mijn ogen niet dicht te doen om te voelen. Hoog op mijn borst is de beklemming. Laag in mijn keel is de leegte, de dood, de spanning, de angst. Het zijn de sensaties die horen bij gevoelens die ik niet kan voelen. In alle automatische patronen zit ik gevangen op de bank.

Op de bank ben ik verdoofd. De verhalenverteller is uitgedoofd. Er rest een lege vrouw op een oude bank. Ik kan niets meer. Ik wil niets meer. Het is genoeg. Het is genoeg geweest.

Mijn vingers glijden over de littekens op mijn pols. Ieder litteken is een resultaat van vertrouwde coping. Goed werkende coping. Hoe fijn zou het zijn om de verdoving van rouw die niet mag zijn te vertalen in nog een nieuw litteken. Hoe fijn zou het zijn om nog één litteken toe te voegen en dat het daarna nooit meer nodig zou zijn. Nog één laatste keer. Om daarna op deze oude, vertrouwde bank voorgoed weg te glijden. Het zou fijn zijn om nooit meer op een bank te zitten, om nooit meer een verhaal te vertellen.

Mijn vingers glijden over de littekens op mijn pols. Ieder litteken is het resultaat van een moment dat ik niets anders kon dan op de bank te zitten. De momenten dat ik niet kon huilen, dat ik de spanning niet op een andere manier omlaag kon brengen. De littekens die er niet zijn herinneren niet aan alle momenten dat het wel kon huilen.

Dit was het verhaal van mij op mijn bank. Mijn vingers strijken ontelbare tranen weg. Mijn lichaam schokt in de ademhaling. Ik ben verdrietig, bedroefd, angstig en in rouw. Gewoon op mijn bank.