Ieder jaar heeft van die dagen die onlosmakelijk en voorgoed met je leven verbonden zijn. Je verjaardag, de overlijdensdatum van je oma, de trouwdag van je ouders, de geboorte van je kind. Jonge geliefden weten nog precies wanneer ze verkering krijgen. Oude geliefden houden de herinnering vast maar kibbelen over het jaar. Vandaag is het voor mij zo’n dag.
Ik heb slechts weinig data te onthouden. De data die ik wel moet onthouden, van mijn zussen, zwagers, nichten en neven, staan op de verjaardagskalender die op mijn voordeur hangt. Dan nog ben ik in staat om ze te vergeten. Mijn welgemeende excuses daarvoor. Ik zou een beroerde echtgenote zijn. Vandaag zal ik alleen niet snel vergeten.
Vandaag is een jubileum die maar weinig mensen mee maken. Gelukkig maar. Toch is het voor mij een feestelijke dag. Ik heb ernaar uitgekeken, de dagen heb ik afgeteld. Op de moeilijkste momenten heb ik geteld dat ik al over de helft was naar vandaag. Nog slechts een maand verwijderd. Nog slechts enkele dagen. Het was vaak loodzwaar en het was soms op het randje, maar ik heb het gehaald. Daarom heb ik alle redenen om er vandaag uitgebreid bij stil te staan.
Het is een beetje een bizar jubileum. Ik weet niet goed hoe ik dit moet vieren en of ik dit eigenlijk wel moet vieren. Wel ben ik heel erg trots dat ik het heb gehaald. Vandaag is het namelijk een halfjaar sinds mijn laatste zelfmoordpoging. En ik ben van plan om daar nog heel wat halfjaren aan vast te plakken.
Bedankt voor alle steun. Zonder had ik het niet gered. Achttien januari vier ik het nog dunnetjes over. Het is dan een half jaar sinds ik voor het Leven heb gekozen en daarmee “project Leven” ben gestart.