Sinds ik schrijven heb ontdekt kleur ik minder mandala’s. De stukjes die ik buiten de lijntjes heb gekleurd beschouw ik als een onderdeel van de boeddhistische denkwijze die achter het hele idee van mandala’s kleuren ligt. Het je aanpassen aan je mogelijkheden in plaats van je mogelijkheden aan te passen aan wie jij bent.
Momenteel ben ik niet echt in het hier en nu. Ik heb mijn stiften wel meegenomen. In mijn huidige opschrijfboekje staan tekeningen van prachtige bloemen die erom vragen ingekleurd te worden. Ik schrijf verdrietige, rauwe dagboekfragmenten. Mijn schrijfsels voldoen niet aan mijn eisen van een goed blog. Ze zijn niet mooi geschreven. Ze zijn niet hoopvol. Ze zijn rauw, in half leesbare letters neergekalkt tussen de niet ingekleurde bloemen van mijn schrijfboek.
Doodgaan is geen optie meer. Lang was doodgaan het meest troostende wat ik kon bedenken. In mijn wanhoop kan ik toegeven aan mijn grote wens om te sterven. Het is geen optie. Op 18 juli heb ik gekozen voor het leven. Vaak geniet ik ervan. Mijn boek staat op het punt om uitgegeven te worden. Ik begin dit voorjaar met een studie. Op 14 januari vier ik het jubileum van een half jaar geen zelfmoordpogingen. Deze crisis moet en zal ik dus te boven komen zonder bezoeken aan de eerste hulp of nachten op de IC. Ik zal moeten ervaren dat er ook andere manieren zijn om met mijn verdriet om te gaan.
De consequentie hiervan is om, tegen al mijn gevoel en intenties in, hulp vragen. Mijn bed-op-recept (BOR=nachtje op de kliniek slapen zonder een opname) gebruiken in plaats van me te snijden. In al mijn passiviteit -en mijn diepgewortelde angst om afhankelijk gevonden te worden- een onbekende, vervangende spv’er om hulp vragen en hem passief de hulp laten organiseren. De weekendthuiszorg die ik ooit niet kreeg omdat ik te afhankelijk was, heb ik gevraagd en heeft hij geregeld. Een extra BOR zodat ik beide weekendnachten kan komen ervaren dat ik het ook anders kan heeft hij -tegen alle regels in- gevraagd, toegestaan gekregen en geregeld. Alleen daardoor al zakte de weekendspanning meteen.
Helaas het BOR bed was vandaag bezet, ik was te laat. Met de weekendzorg had ik besproken dan een echte opname te vragen. Dan toch maar op gehate opnamevoorwaarden met een arts die vrijheden bepaalt in plaats van een-nachtje-logeren-voorwaarden. De verpleegkundige aan de lijn zag een aantekening bij mijn naam en na aardig wat telefoontjes met artsen kreeg ik akkoord. Ik vertrok van huis in de wetenschap dat ik vanavond de drempel om mezelf wat aan te doen had verhoogd zonder het inleveren van de autonomie wat bij opname hoort.
Terwijl ik in mijn boekje schrijf, bedenk ik dat ik vanavond minimaal één plaatje ga kleuren. Gewoon om de mensen die voor mij buiten hun lijntjes wilden, durfden, konden, mochten kleuren te eren. Ik weet niet aan wie ik deze bijzondere manier van zorg krijgen heb te danken, maar het moeten mensen zijn die nog minder waarde hechten aan perfecte mandala’s dan ik tijdens hun streven naar het beste behandelresultaat.