Ik kan goed leren. Iedereen weet dat je het beste leert door fouten te maken. Daar ben ik ook goed in. Hoewel ik aardig slim ben, ben ik niet handig. Inmiddels ben ik ook erg goed in het herstellen van de fouten.
Bloemen te kort afgesneden voor de vaas? Dan gaat er nog een stukje af zodat ze mooi in een groot glas passen. Teveel zout over de friet gegooid? Een goede reden om de iets gezondere soep uit blik op te warmen. De ovenplaat onherstelbaar laten aanbakken? Als dagen weken en bewerken met schuurmiddel en schuursponsjes niet helpt, doet de combinatie van gootsteenontstopper en dikbleek het wel. Ligt de wifi eruit? Stekertje eruit, tien seconden wachten en stekkertje erin. Wasmachine kapot? Nachtje weken in azijn. Mobiele telefoon doet alles behalve wat je wilt? Eventjes de batterij erin en eruit. Is mijn laptop vast gelopen? De combinatie van ctrl+alt+delete heeft al menig soft- en hardwareprobleem voor me opgelost. Als die het zelfs niet doet, dan werkt tien seconden de aan/uitknop indrukken ook.
Soms maken deze maatregelen de boel alleen maar erger (hint: gootsteenontstopper en dikbleek moet je buiten bij elkaar gooien, niet binnen). Soms kijk ik door deze maatregelen de boel langer aan dan daadwerkelijk zou moeten (hint: het kan ook gewoon aan je modem liggen). Meestal lost het de boel prima op.
In ggz-herstelland is de cntrl-alt-delete-methode minder populair. De bedoeling daar is dat je je op je gezonde kant, je mogelijkheden en ambities concentreert en niet op je ziekte. Zo dien ik mij erop te concentreren wat voor moois mijn stoornissen en suïcidaliteit mij allemaal gebracht hebben. Ik heb weliswaar een glansrijke carrière als arts en als onderzoeker gemist, inclusief koopwoning, man en kind, maar ik heb er veel voor terug gekregen.
De conclusie tijdens herstelworkshops en cursussen is vaak dat mensen zo tevreden zijn over wat het leven hen dankzij de stoornis heeft gebracht, zij nooit meer op de hypothetische ctrl-alt-delete-knop zouden drukken. Ze zouden nooit meer drukken op de knop waarmee je terug kunt gaan naar het leven wat ze zonder hun stoornissen zouden hebben gehad. Dit omdat de ellende hen zoveel persoonlijke groei en nieuw ontdekte talenten heeft gebracht.
Zonder mijn ellende zou ik geen blogger zijn geworden met inmiddels een indrukwekkende hoeveelheid lezers. Door de harde lessen van mijn leven, heb ik een ander beeld van ziekte en van wat belangrijk is. Toby Vroegh zou niet geïnteresseerd zijn in een bundel van mijn hand. Ik zou niet wekelijks bij beleidsambtenaren aanschuiven om hen duidelijk te maken hoe het is om een EPA te zijn. Ook mijn op haast professioneel niveau sprekerschap zou ik nooit hebben kunnen realiseren. Ik ben goed in mijn werk als secretaresse en als ik mijn stoornissen niet had gehad, zou ik dat niet zijn geworden.
Ik waardeer dit allemaal erg en dit alles geeft me (meestal) kracht en moed om ieder avond weer naar bed te gaan met de intentie om ’s ochtends ook weer op te staan, maar als ik de kans zou krijgen dit leven achter me te laten en aan een vroeger leven te beginnen dan zou ik onmiddellijk drukken.