Met een gebruikelijke zucht, kreun en vloek reik ik rond half negen naar mijn telefoon. Ik zet mijn wekker uit. De NOS-app brengt me de wekservice. Twee gewonden en een dode bij een RIBW-instelling in Wageningen. Ik ken de naam. Het gaat over psychiatrisch patiënten. Alleen al de gedachte aan alle reacties van familie en omwonenden triggerd. Ik ben instabiel op dit moment en ik word makkelijk getrigerd. Ik besluit mezelf te beschermen. Ik swipe het nieuwsbericht weg zonder het goed gelezen te hebben en ik sluit me af voor alle berichten die ik er de dagen erop over hoor. Ik ben ervaringsdeskundig belangenbehartiger, dus volledig hiervoor afsluiten kan ik niet. Ik besluit dat ik er geen blog over ga schrijven. Dat blog zou te rauw, te emotioneel, te heftig worden. De dagen erna lig ik er soms ’s nachts van wakker. De belangenbehartiger in mij wil een verhaal vertellen. De blogger spint dan zinnen, wendingen om dat verhaal zo intens mogelijk te maken. De ervaringsdeskundige is verdrietig.
Het gaat me zo aan het hart. Mensen met een EPA die in de wijk wonen. Ik heb er al menig praatje aan gewijd. Ik behoor zelf tot die EPA-doelgroep. Dertig jaar geleden woonde ik met mijn problemen -waarschijnlijk gesedeerd- opgesloten op het terrein in Oegstgeest. Vandaag woon ik zelfstandig in de beste wijk van Leiden, doe ik waardevol vrijwilligerswerk, ben ik belangenbehartiger, blogger, schrijver en over ruim een maand ook nog eens student.
Terwijl ik al mijn gevoelens weg druk, komen de zinnen vanzelf. Vandaag besluit ik dan toch maar om het te schrijven. Ik laat het gebeuren in Wageningen uit mijn blog weg. Ik besluit mijn eigen theoretische verhaal te vertellen.
Stel het lukt me.
Ik heb zelfmoord gepleegd.
Zullen dan mijn overburen gaan klagen omdat ze ontdekt hebben dat er meerdere EPA’s in deze portiekwoningen wonen? Zouden ze boos naar de gemeente schreeuwen dat deze mensen daar niet hoorden? Ze zijn immers gevaarlijk, mijn dood heeft dat zojuist bewezen. En gevaarlijke mensen beïnvloeden hun huizenprijs. Zou in de krant geschreeuwd worden met vette koppen over het totaal falen van de GGZ? Deze mensen horen immers niet in een wijk te wonen. Zij horen in het bos, ver weg van de stad en ver weg van mijn vrijwilligerswerk. Zij horen niet op straat te lopen. Zij horen beschermd te worden. Zouden mijn familie en vrienden schreeuwen waarom ik niet iedere keer dat ik suïcidaal was werd opgenomen, zelfs al betekent dat bij chronische suïcidaliteit nooit meer thuis komt. Zouden ze rechtszaken aanspannen omdat mij deze veiligheid niet werd geboden?
Of heb ik dan genoeg blogs geschreven en voor voldoende zaaltjes gesproken om duidelijk te maken dat dit ingecalculeerde risico om middenin de maatschappij te staan mij een menswaardig leven heeft gegeven. Dat de kans dat ik zelfmoord had gepleegd in de instelling groter was dan in mijn eigen huis. En dat ik opgesloten in Oegstgeest nooit de keuze van 18 juli 2019 had kunnen maken. De dag dat ik voor het leven koos.
Een heel krachtig blog. Dapper dat je het op schrijft. Het zou de ogen van veel mensen kunnen openen, maar ja, die lezen jouw blog en binnenkort boek niet. Goed dat je in de zaaltjes spreekt, hopelijk bereik je dan voldoende mensen om voor een paar lotgenoten meer begrip en hopelijk een beter leven te faciliteren.
Dank je!
Top Lonneke!