Huilend kijk ik naar de creatie. Hij staat op zijn kop, de vouwen zijn scheef en ik heb de binnenkant aan de buitenkant genaaid. De, bij gebrek aan lint, groene touwtjes kan ik zonder enige moeite los trekken. Heb ik daar nou bijtend op mijn lip zo hard mijn best voor gedaan? Als ik over de ergste teleurstelling heen ben pak ik mijn tourniquetmesje en haal alles uit. Na twee uur, waarbij ik onder meer een ander soort stof moest knippen, kan ik trots de foto van het eerste mondkapje in de familieapp posten met nog steeds scheve vouwen, in een lichte ruitvorm in plaats van een mooie rechthoek.
Een mondkapje is een mondkapje. Het is inmiddels lang geleden dat ik perfectionistisch was, concludeer ik als ik ernaar kijk.
Er was een tijd dat ik eerst de volledige gebruiksaanwijzing uit pluisde. Dat ik zorgvuldig en bij de minste of zelfs zonder twijfel aan mensen ging vragen welke materialen ik moest gebruiken, hoe ik ze moest gebruiken, waar ik ze moest bestellen, in welke volgorde ik ze moest gebruiken. Ik zou twintig keer naar YouTube-instructiefilmpjes kijken, met een ervaren naaister bellen en na dat traject met veel zorgvuldigheid in één keer het juiste resultaat behaalde. Tenminste, als ik zover zou komen
Het huidige gebrek aan perfectionisme levert op dat dagplanningen eigenlijk een soort van aanwijzing zijn in plaats. Ik krijg regelmatig door onzorgvuldig lezen dingen van bijzonder formaat van Ali. Ruitvormige mondkapjes vervullen mij van trots. Mijn blogs kennen eigenlijk teveel spel- en stijlfouten en vergeten woorden. Ik geniet van mijn pianoles waar ik ook soms lekker mee zing hoewel je het niet valser kunt krijgen dan mijn stem. Dat is het meer dan waard.
Tegenwoordig gaan teleurstelling en schuldgevoel namelijk niet meer samen en durf ik zelfstandig, zonder hulp beslissingen te nemen. Zelfs als die tot mislukking leiden. Ik kan tegenwoordig trots zeggen dat ik zelf dingen bereik. En trial & error is sneller dan perfectionisme, of ik heb misschien een snelle leercurve. Er zit trouwens wel nog een tweede enorm groot voordeel aan minder perfectionistisch zijn. Nu ik door de trial & error fase heen ben kan ik veel efficiënter mondkapjes produceren. Er zijn er nu 21 kapjes bijna af en bijna klaar om uitgedeeld te worden aan mijn collega’s, vrienden, familie en hulpverleners en de laatste lichting zien er prachtig, recht uit. Op naar de volgende 21.
Heerlijk hè, niet meer dat perfectionisme. Ik heb gelukkig heel lang geleden al geleerd dat het niet persé perfect hoeft te zijn. Het gaat erom dat het goed functioneert. Dat het nou niet het mooiste en beste product van de wereld is maakt niets uit. Het werkt goed voor jou en je zal er veel plezier van beleven.
Ga zo door Lonneke!