Een weekje Buitenkunst, had ik gedacht. Een week kamperen en creatieve workshops. Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.
Ik heb vaker gekampeerd. Ik ben gewend om alle bezittingen van die week achterop mijn fiets te binden, te vertrekken en onderweg te zijn. Alleen op een camping, met een tent op je fiets, ben je nooit eenzaam. In ruil voor sterke verhalen een avondmaaltijd scoren. Bezorgde, maar bovenal hulpvaardige, campingbeheerders of campereigenaren. Collegatrekkers die ongevraagd je vertellen waar een bakker of een supermarkt is. Welke campings op de route handig zijn als rustdagcamping.
Onderweg deel ik mijn eieren of mijn brood, indien nodig. Ongevraagd hou je een oogje voor elkaar in het zeil. Ik vertel over mijn prettige campingapp, over een 8% klim die slechts 5% bleek te zijn, of helaas 11%. De bakker die in googlemaps staat, maar een zomersluiting kent. Het is allemaal logisch en wederzijds.
Ik heb nog nooit een week Buitenkunst gedaan, dus ik dacht dat ik het kon. Het was alleen wel heel anders dan ik had kunnen denken.
Ik heb wel vaker gekampeerd. Ik ben geen beginneling. Een goede voorbereiding is het halve werk. Er is alleen stroom in de administratie. Je kunt er koelelementen invriezen. Er is een wasmachine noch winkeltje. Er is wel dagelijks ’s ochtends een SRV-wagen en een supermarkt op 6 kilometer afstand.
Ik ben wel een beginnende Buitenkunstenaar.
Dat ontdekte ik voor het eerst toen ik mijn powerbank bij de administratie in het stopcontact stopte. Ik zei al, ik ben goed voorbereid. Zonder smartphone of de pasjes die erin zitten, ben je nergens. Daar moet je dus ontzettend zuinig op zijn. Vandaar die powerbank dus. Toen ik een paar uur later terug kwam, telde ik slechts één andere powerbank. Maar wel een stuk of twintig smartphones in een onbemande administratie. Op Buitenkunst gelden blijkbaar andere regels van vertrouwen.
Niemand die aanbood te helpen bij het opzetten van de tent. Die me uitnodigde voor het eten. Of die me waarschuwde als ze met de auto naar de supermarkt zouden gaan. Er was een ander niveau van vertrouwen. Het vertrouwen dat als jij vindt dat je hulp nodig hebt, je het zelf zou vragen. Zo is één van mijn kunstwerken in Leiden beland en zo durfde ik de kunstwerken te maken.
Het gaat namelijk niet meer over wat de ander belangrijk vindt. Dat is totaal ondergeschikt aan wat jij wilt en wat jij vindt. Een week lang heb ik door samen te werken ontdekt wat ik nou eigenlijk wil. Ik heb dingen geschilderd of op manieren geacteerd zonder bezig te zijn of het goed was. Want dat was onbelangrijk, mijn ‘ik’ stond in alles voorop.
In therapie heb ik het een keer moeten doen. Met ogen dicht mezelf naar achteren laten vallen. Ik durfde niet. Hier zou ik het doen. Wellicht volgend jaar naast schrijf-, acteer en schilderworkshops, ook gaan dansen. Al heb ik dat natuurlijk de hele week op veel verschillende manieren gedaan….