10 september: Wereldsuïcidepreventiedag

Waarom wil je je VWO diploma, met zo hoog mogelijke cijfers, halen? Omdat ik geneeskunde wil studeren.
Waarom wil je geneeskunde studeren? Om arts te worden.
Waarom ga je werken? Omdat ik rond moet komen.
Waarom ga je in therapie? Omdat ik geen symptomen meer wil hebben.
Waarom maak je een fotoboek? Omdat ik wil laten zien dat ik iets gezien heb.
Waarom schrijf je? Omdat ik gelezen wil worden.
Waarom doe je boodschappen? Omdat ik eten nodig heb.
Waarom maak je een schilderij? Omdat ik iets moois wil maken.
Waarom maak je kleding? Omdat ik kleding nodig heb.
Waarom ga je op vakantie naar Buitenkunst? Omdat als ik thuis blijf tijdens mijn vakantie ik heel erg ongelukkig word.

Zoals alle mensen ben ik de hele dag bezig met het behalen van grote of kleine resultaten. Tot ik dus op vakantie ging naar Buitenkunst. Het doel was de week beter doorkomen dan wanneer ik thuis was gebleven. En dat was een enorm succes. Ik leerde uit mijn hoofd in mijn lijf te komen. Ik leerde met respect voor de ander, in eerste instantie respect voor mezelf, wat ik belangrijk vind en wat ik wil te hebben. En ik leerde nog iets veel bijzonderders door een schilderij te maken met de titel ‘Het einde der Tijden’.

Die ochtend liep ik naar het mededelingenbord. Zoals iedere avond had ik de avond ervoor ook al op het mededelingenbord gekeken en drie workshops uitgezocht om afhankelijk van hoe mijn hoed stond de volgende ochtend uit te gaan kiezen. Na het maken van de keuze liep ik naar het veld van ‘Beeldend’ en ging bij de docent staan die als opdracht “een aquarel maken met als thema ‘Het einde der Tijden’” op het bord had gezet.

Na een inspirerend praatje kregen we een groot vel, A3, aquarelpapier en ging ik los. Ik zat op de grond voor het vel. Links het palet. Rechts een beker water en penselen. Mijn rok zo hoog mogelijk opgetrokken in de illusie dat ik hem schoon kon houden.

Ik schilderde de zee waar je niet wilt zijn. Mijn docent bezag het tafereel van de andere zijde. Mijn lucht werd zijn water en mijn water werd zijn lucht. De anderen waren al met volgende vellen bezig, waardoor ik geïnspireerd werd ook andere invalshoeken op mijnzelfde thema te proberen op nieuwe vellen. ‘Je moet er foto’s van maken,’ zei de docent. ‘Ik vind het proces vaak nog mooier dan het resultaat. Zeker deze.’ Hij maakte er zelf nog een keer een foto van.

Na de lunchpauze kwamen we terug bij ons veld. ‘Nu gaan we hetzelfde doen,’ zei de docent. ‘Alleen wil ik je nu uitdagen één van je voorstudies van vanmorgen op een zo groot mogelijk vel uit te werken.’ Ik pakte het grootste stuk karton dat er was, 1,10 bij 1,40 meter, en begon met het opzetten van de achtergrond.

Terwijl ik wachtte tot een laag droog was, kletste ik met mijn docent. ‘Schilder je wel vaker?’ vroeg hij me. ‘Nee, alleen als ik manisch ben,’ grinnikte ik. ‘Anders durf ik niet. Ik ben er niet echt goed in.’ ‘Misschien moet je vaker die vrijheid voelen die je dan wel hebt,’ zei hij. ‘Het gaat er toch niet om hoe mooi het wordt. Trouwens, dit vind ik wel echt mooi.’ Ik keek verbaasd naar mijn manische-einde-der-tijden schilderij. Het was leuk, maar niet mooi. ‘Ik voel me trouwens nu wel net zo,’ zei ik, ‘net zoals toen ik afgelopen zomer manisch een muurschildering maakte.’ Hij lachte met me mee en maakt nog een foto.

Aan het einde van de schilderdag liet ik een foto maken van het eindresultaat. Daarna tilde ik met de gelegenheidsfotograaf het schilderij van mijn werkplek naar de oud papiercontainer. Ik zou het never-nooit mee naar huis kunnen krijgen, en het ging nu eenmaal om het proces die dag. Ik heb de klep van de container dicht gedaan om nooit meer te openen. Tot mijn eigen stomme verbazing heb ik er geen moment spijt van gehad. Niet omdat ik het niet mooi vond, dat was inmiddels veranderd, maar omdat ik het prima vond.

Zo heb ik aan mezelf bewezen dat het niet om het resultaat gaat, maar om het proces. En, tot wederom behoorlijke zelfverbazing, lukt dat nu ook best aardig in het dagelijks leven.

Waarom volg je een opleiding? Omdat ik het heerlijk vind om kennis te vergaren.
Waarom ga je werken? Omdat ik er heel veel energie door krijg.
Waarom vraag je hulp? Omdat ze me kunnen helpen om hier net wat makkelijker doorheen te komen.
Waarom ga je naar Parijs? Omdat ik het fijn vind om onderweg te zijn.
Waarom post je je hele leven op Facebook? Omdat ik rustiger word door erover te praten.
Waarom schrijf je? Omdat ik daar zo ontzettend van kan genieten.
Waarom doe je boodschappen? Die doe ik lekker online, want ik heb er een spuughekel aan.
Waarom maak je kleding? Omdat ik het leuk vind om zo’n kledingstuk onder mijn handen steeds verder te zien groeien.
Waarom maak je een schilderij? Omdat ik het heerlijk vind om te schilderen.

Wat heeft dit te maken met Wereldsuïcidepreventiedag? Alles.

Als het proces het doel is, kan zelfmoord nooit het resultaat zijn.

Niemand kiest ervoor om zich hopeloos, verdrietig, somber, depressief, uitzichtloos, ellendig of suïcidaal te voelen. Stichting 113 steunt mij en andere mensen die last hebben van suïcidaliteit. Steun op deze dag Stichting 113 met een donatie en/of maak suïcidaliteit bespreekbaar in je eigen kennissenkring.