Rokken

Zachtjes ruisen ze. Wie mij kent weet dat ze altijd langs mijn benen ruisen. Rond blote benen in de zomer. In de winter langs benen in leggings of panty’s. Maar elke dag, elke dag ruisen ze. De rokken rond mijn benen.

Slechts zelden draag ik broeken. Ik denk dit jaar in totaal drie keer. Ik draag rokken als ik fiets, als ik klus, als ik verhuis. Ik rokken op iedere dag dat dat kan. Ik heb wel broeken, twee stuks zelfs, maar ik draag ze nooit.

Ooit mocht ik alleen op zondagse zondagen mijn mooiste jurken dragen. Dat was in de tijd dat een jurk in een jaar te klein werd. Jurken die ik kreeg om op de tenen van mijn opa met de grote mensen mee te dansen. Om te snoepen van appelsap tijdens grootste feesten in de Raaijberg. Ik heb nog nooit een jurk tot op de draad toe versleten in die tijd. Wel heb ik met tranen afscheid moeten nemen van jurken waarmee ik slechts zelden mocht dansen.

Mijn zondagse dagen zijn nu de dagen dat ik me opsluit in mijn huis. Mijn zondagse rokken bewaar ik tegenwoordig dus voor weekse dagen. Dagen dat ik kan genieten van dat ruisen langs mijn benen. Het spelen van de wind met mijn blote, of panty-benen. Het dansen van de stof. Het net iets sierlijker lopen en me meer vrouw voelen.

Zo verslijten mijn zondagse dansrokken tegenwoordig veel harder, want zeker de laatste tijd wordt er door de weeks driftig gedanst. Een opleiding, een boek, vrijwilligerswerk, Summerschool. Ik doe niets anders dan dansen de hele week lang.

In de weekenden is dansen domweg veel moeilijker. Ik probeer het altijd wel. Ik kijk in mijn kast. Ik trek een rok aan. Ik probeer wat passen te zetten met mijn benen. Maar het is moeilijk. Soms kleed ik me pas ’s avonds aan. Soms is het dansen slechts langzaam wiegen als ik me onder een dekentje verstop in mijn stoel.

Ik heb gedanst de laatste weken. Hoewel ik het zelf eigenlijk niet kon zien of voelen. Er was gewoon net iets teveel tegelijk gebeurd. Er stonden blaren op mijn voeten. Toch weet ik zeker dat ik gedanst heb deze weken. Hoewel ik het eigenlijk niet heb gemerkt. Toch moet ik hebben gedanst, want mijn rokken zijn verder versleten. Ik heb het zelf alleen niet gemerkt.

Het enige waar ik het aan merkte, was het zacht, heel zacht, ruisen van mijn rokken.