Als ik al een dierenmens ben, dan ben ik een kattenmens. Ik ben zeker geen hondenmens. Dieren zijn best gezellig, maar niet als ik iedere dag minimaal drie keer er een stukje voor moet gaan wandelen. Jak.
Op internet circuleert een filmpje van ‘The Black Dog’ . Hierin wordt een grote, zwarte hond als symbool gebruikt voor depressie. Het is een heel goed filmpje waarin in een paar minuten heel beelden wordt uitgelegd wat een depressie is, hoe het voelt en wat je eraan kunt doen.
Als je het filmpje hebt gezien, begrijp je dat ik niet van honden hou. Zeker niet van zwarte honden. Die beheersen al vaak genoeg mijn leven. Ik ben altijd blij als hij, in ieder geval tijdelijk, even verdwijnt.
Toch heb ik onlangs een hond genomen. Iedere ochtend, zodra ik opsta, begint hij te roepen dat ik met hem naar buiten moet. Gewoon even een kort blokje om mijn huis. Als ik mijn lunchtrommeltje leeg eet begint hij weer te zaniken en ga ik weer hetzelfde korte blokje om. Na werktijd doe ik een grotere ronde. We moeten natuurlijk wel aan zijn conditie blijven werken.
Hij heeft geen brokjes nodig. Ook piest hij niet in huis als ik het een dagje oversla. Hij is de meest geweldige hond die er bestaat. Het is een ‘invisible dog’.
Nu ik vanwege de coronamaatregelen weer zoveel mogelijk thuis werk, heb ik alle wijze lessen die ik tijdens de eerste intelligente lockdown heb geleerd weer uit de kast gehaald. Eén van de lessen was privé zoveel mogelijk scheiden van werk. Daarover volgt op een ander moment een blog. Een andere les was kantoorlunches eten, in plaats van thuislunches. Die vijf kilo gingen er gelukkig redelijk snel weer vanaf na de lockdown. Een derde was: blijf naar buiten gaan.
Er is maar één slag mensen die driemaal daags, in weer of geen weer naar buiten gaan, al was het maar om naar het einde van de straat te wandelen en weer terug. Hondenbezitters. Daarom heb ik dus een hond genomen. Een onzichtbare.
Hopelijk lukt het me op het vol te houden om hem en mezelf uit te laten, en hou ik met mijn onzichtbare hond de zwarte hond buiten de deur.
Wat een goed idee! Ik denk dat ik in dezelfde trend een onzichtbare papegaai neem, dan heb ik nog eens wat aanspraak.
😁 In principe grappig bedoeld maar wel met een kern van waarheid, zeker in deze tijden. Ik heb sinds deze maand urenuitbreiding bij de griffie in Oegstgeest: 24 uur verdeeld over vier dagen van zes uur. Hiervan ben ik maandag in het gemeentehuis maar de rest thuis. Wel heb ik app-, telefoon- en beeldbelcontact zowel via werk als privé, maar er gaan toch halve etmalen voorbij waarin ik mijzelf niet hoor praten……
Raar he, jezelf niet horen te horen praten. Dat kunnen wij allebei namelijk heel erg goed :’)