Volgens mij is het een probleem van iedere ouder: je kinderen loslaten.
Ik verdenk de leidsters van de kinderdagopvang ervan erin getraind te zijn om geduldig te blijven luisteren hoe een kersverse moeder voor de achtste keer uitlegt hoe de melk opgewarmd dient te worden voordat het aan haar kind wordt gegeven.
Welke schooljuf kent geen bloediriritante ouders die zo lang voor het raam van de kleuterschool staan te kijken, dat het kind alleen daardoor al in huilen uitbarst. Of de ouder die stiekem achter het kind aan fietst als ze voor de eerste keer alleen naar school mag fietsen. Of de tweede keer. Of de derde.
Mijn vader stond ons na het uitgaan ruimschoots op tijd op te wachten. En wee je gebeente als je te laat kwam. Vroeger schreef ik dit toe aan de bijna obsessieve stiptheid die hij van zijn puberdochters verlangde. Nu snap ik dat dit waarschijnlijker kwam doordat we in zijn hoofd waarschijnlijk ergens in een steegje bewusteloos lagen als we niet op tijd waren, of toch wel op zijn minst verkracht.
Mama wilde mij niet op talenreis laten gaan, tot ik haar zo gek had gemaakt met een cursus in New York, dat ze Malta wel prima vond. In het pré-mobiele telefoontijdperk belde ze zo vaak naar het gastgezin, dat mijn gastouders er chagrijnig van werden.
Nou heb ik geen kinderen en ik zal ze waarschijnlijk ook nooit krijgen. Misschien is dat maar goed ook, want ik vind het verrekte lastig om mijn ‘kindjes’ los te laten. Zo vond ik het heel lastig om de nieuwsbrief over te laten aan de communicatiedeskundige, toen zij in dienst trad. Ook heb ik nogal wat moeite om taken die niet passen bij mijn werk, maar die ik al een hele tijd doe, over te dragen aan de daarin gespecialiseerde collega. Zelfs als dat taken zijn waarvan ik erg blij ben dat ik ze niet meer hoeft te doen.
Maar nog veel moeilijker is, blijkbaar, het loslaten van mijn belangrijkste kindje: mijn boek.
De laatste suggesties van mijn tekstredacteur hebben bijna een maand op de plank gelegen omdat ik het niet aandurfde om voor de allerlaatste keer wijzigingen door te voeren en de definitieve versie richting vormgever te sturen. Ik heb nu de controle volledig bij mijn lezers neer gelegd.
Hoewel ik doodsbang ben dat ze voortaan iedere dag om zes uur ‘s ochtends dronken haar studentenkamer in strompelt waardoor ze haar tentamens niet meer haalt en ze koffie uit bijna-beschimmelde bekers gaat drinken, moet ik haar loslaten.
Nu komt de volgende fase: geld vragen voor mijn grootste hobby. Het is maar goed dat Mollie Payments (het programmaatje waardoor er straks met I-Deal betaald kan worden op mijn website) een zakelijke rekening eist, waardoor dit een week vertraging oplevert.
Kinderen moeten ook niet te snel groot worden.