De eerste bestellingen rollen binnen. Ik zet ze in mijn keurige excelbestand en vervolgens koppel ik dat aan de factuur die ik vanmorgen in elkaar geknutseld heb. Nog even een keer checken of alle verplichte dingen erop staan. Mijn adres, btw- en kvk-nummer staan in de voetnoot. Ik heb ook al een factuurnummersysteem bedacht. De cijfers staan op de goede plaats, alleen heeft er eentje acht cijfers achter de komma gekregen en de rest mist ze juist. Ach ja, het zit wel goed. Klaar is klaar.
‘Dames, stoppen jullie met kletsen! Ik wil starten met de les.’ Onze tekenleraar kijkt zo streng als hij kan naar het groepje popie-jopiemeiden dat met vijf man op een hoekje zit dat bedoelt is voor vier leerlingen. ‘Chantal, ga jij bij Lonneke zitten?’ Bij mij zijn nog drie tafeltjes vrij. Ik ben niet de meest populaire uit de klas.
‘Jullie pakken straks een A3 tekenvel uit de kast. Die liggen in één van de linkerladen. Daarna gaan we portrettekenen. Op pagina zevenveertig van je boek staat hoe dat moet. En, let op, het telt mee voor je rapport.’ Ik kijk Chantal aan en dan weer naar de tekenleraar. Bij mij breekt de paniek uit.
Tekenen? Ik? Ik kan niet tekenen.
Precies volgens de instructies teken ik het ovaal dat straks haar gezicht moet voorstellen. Daarna teken ik de verhoudingen en dan pas de details. Chantal blijkt opeens wel een heel groot voorhoofd gekregen. De wenkbrauwen lijken wel puisten. Waarom heeft ze opeens zo’n rare neus. Terwijl Chantal mij tekent spiekt ze op haar potloodtweelingzus. ‘Ik heb niet zulke lippen,’ snauwt ze. En ze heeft helemaal gelijk. Ik doe nog harder mijn best en blijf de halve pauze mijn tekening verbeteren. Het wordt er niet beter van.
Thuis gekomen loop ik stiekem naar de kamer van mijn oudere zus. Zij kan zo mooi tekenen. Het liefste zou ik mijn eigen tekening ontvoeren uit het klaslokaal en verbranden, maar dan heb ik niet alleen de aarde verlost van een lelijke tekening, maar moet ik het nog een keer doen omdat het voor mijn rapport is.
Twee weken later krijgen we onze tekeningen terug van mijn docent. In de bovenhoek staat het cijfer en we krijgen allemaal een kleine toelichting. ‘7,2 Lonneke, knap hoor, het blijkt maar weer eens dat je uit een creatieve familie komt.’ Ik staar naar mijn tekening. Hij is niet half zo mooi als de tekeningen van mijn zus. En dat weet hij. Hij geeft ook les aan haar. Onderweg naar mijn volgende les gooi ik hem in een prullenbak.
Het afscheid van mijn perfectionisme heeft me erg veel gebracht. Een zes is tegenwoordig ook een voldoende, wat mooi is bepaal ik zelf en zolang de spelfouten in blogs de leesbaarheid niet beïnvloeden, vind ik het wel prima. De hoeveelheid stress in mijn leven is gedaald en ik ben veel makkelijker trots op mezelf. Alleen levert dat nu wel vele mismaakte facturen op voordat het nu goed gaat. Erger nog, die heb ik allemaal gewoon verstuurd naar mijn klanten. Wie zei dat daarvan afscheid nemen een goed idee was?