Fantaseren

“Lonneke, niet zo hard praten, en je moet langzamer praten. Niet zo druk. Wat moeten de buren wel niet denken. Enthousiast en blij kun je ook op een andere manier zijn.”
“Lonneke, gewoon aan tafel blijven zitten. Stop met huilen. Doe normaal!”
“Lonneke, hoe vaak moet ik het nog zeggen. Je mag niet boos op hem worden.”

Ik ben nooit iemand geweest die hard tegen alles inging. Ik heb altijd gezocht naar creatieve oplossingen. En één daarvan was fantaseren.

Door het fantaseren van een situatie nog extremer dan de werkelijke bracht ik mezelf op een plek waar mijn gevoelens er wel mochten zijn. Waar het heel logisch was om bang, boos, bedroefd of blij te zijn.

Een echt voorbeeld durf ik niet te geven, daar schaam ik mij nog steeds teveel voor. Maar denk aan de nieuwe Harry Mulisch zijn.

De meeste pubers krijgen te maken met een overdaad aan gevoelens. Ik was daarin geen uitzondering. De dagelijkse lange fietstochten naar school waren voor mij de fijnste momenten om te fantaseren.

Waar ik wel een uitzondering in was, was dat ik besloot gedeelten van mijn fantasie op papier te zetten. In het opkomende internettijdperk sloot ik me aan bij schrijverssites. Nu was fantaseren niet alleen meer een manier om mijn gevoelens te voelen, maar ook een plek om aandacht te krijgen. Ik kreeg tips en tricks en vond een nieuwe hobby in het continue schaven en slijpen om mijn teksten nog mooier te krijgen. Mijn docenten Nederlands waren verheugd over mijn liefde voor lezen, schrijven en dichten.

Mijn ouders waren minder blij. De combinatie van fictie en non-fictie zou er weleens voor kunnen zorgen dat onze goede naam naar de vernieling zou kunnen worden gebracht. En mijn gevoelens uiten op internet. Nee, dat mocht niet. Je schrijft niet over hoe je je voelt. Ook was er de grote angst dat de aandacht voor mijn schrijfsels eigenlijk de aandacht van verkeerde mannen was.

Na de zoveelste botsing met voor de zoveelste keer alle argumenten voorbij te hebben gekregen, afgesloten met een ijzige stilte, besloot ik te stoppen met schrijven en fantaseren. Ik meldde me af bij de websites en besloot mijn gevoel alleen nog voor mezelf te houden.

Een paar jaar geleden ben ik weer gaan schrijven. Non-fictie, want fantasiën opschrijven is een brug te ver. Dat kan ik niet. Maar mijn gevoelens mogen er tegenwoordig in het echte, volwassen leven ook echt zijn. Als een man reageert, voel ik me wel altijd angstig en bedreigd.

Bij het naderen van de publicatie van mijn eerste boek, denk ik met steeds meer weemoed terug aan mijn novelle met platte personages, de vele verhalen en gedichten van vroeger die verloren zijn gegaan.

Tenminste, dat dacht ik. Blijkbaar heb ik vlak voor het afscheid nemen op de print-knop gedrukt, want mijn zusje stuurde mij afgelopen week een foto van een dikke map met mijn verhalen gedichten. Ik ben benieuwd wat ik erin zal vinden en voelen.