Ik ben aandachtsgeil. Tenminste, volgens sommige mensen. Die sommige mensen hebben ergens wel gelijk. Ik ben een schrijver en spreker, en dat doe ik niet om mijn eigen C-schijf vol te schrijven of mijn spiegels aan te spreken. Dat doe ik omdat ik gelezen en gehoord wil worden. Dat is weer omdat ik een boodschap kan vertellen, die ertoe doet. Die bestemd is voor een groot publiek, maar waar ieder geraakt persoon mooi is meegenomen.
Maar uiteindelijk, onderaan de streep, vind ik het gewoon heerlijk om op een podium te staan, e-mails van Tweede Kamerleden terug te ontvangen, likejes op mijn berichten, interviews geven en appjes met foto’s waar mijn hoofd op een billboard staat.
Ik ben getalenteerd. Tenminste, volgens sommige mensen. Die hebben ergens wel gelijk, maar ik heb ook hard gewerkt om daar te komen. Ik ben een schrijver en spreker, en ik beschouw me als een echte professional die veel scholing en ervaring heeft gekregen om te komen tot het niveau waar ik nu ben.
Daardoor kan ik snel schakelen en mijn boodschap afstemmen aan het doel, de toon en het publiek. Als ik een interview geef vraag ik me altijd af wat het doel is. Wat wil ik bereiken met mijn tekst, voordat ik op verzenden druk. Voordat ik een niet-sociaal-wenselijke reactie op mijn socials geef. Ik ben er goed in, maar soms faal ik ook jammerlijk en moet ik daarin een weg vinden.
Ik ben idealistisch. Tenminste, volgens mezelf. Alles wat ik schrijf, ieder interview dat ik geef, iedere lezing die ik verzorg heeft uiteindelijk, onder aan de streep maar 1 doel: het normaliseren en inzichtelijk maken van psychiatrie, van psychiatrische stoornissen, van hoe het is om te leven met die dingen. Ik vind het verschrikkelijk om geld te vragen voor de lezing of het boek, hoewel ik er graag mijn hoofdberoep van zou willen maken.
Dat betekent ook dat ik zo goed en zo kwaad mogelijk mijn literatuur bij moet houden. Hoewel ik zelf graag en veel schrijf, kost het me soms veel emotionele moeite om voldoende te blijven lezen. Als ik het mezelf makkelijk had willen maken, had ik een ander, zachter onderwerp gekozen. Iets met kaboutertjes of elfjes, ofzo.
Conclusie: ik ben een aandachtsgeile, getalenteerde, idealistische schrijver, spreker.
Het is een combinatie die in ervaringsdeskundigheidsland relatief zeldzaam is. Als ik door in de schijnwerpers te staan ervoor kan zorgen dat mijn kwetsbare achterban nèt iets minder stigma krijgt, nèt iets betere behandeling ontvangt, nèt iets makkelijker aan een baan komt, nèt wat beter contact met familie en buren heeft, nèt iets liever naar zichzelf kan zijn, dan sta ik daar met heel erg veel plezier.
Als het puur om de aandacht gaat, dan organiseer ik wel een verjaardagsfeestje.
Of een high tea, of een Project Leven feestje, of concertkaartjes, of een soiree, of een logeerpartij, of een bbq. Want schijnwerpers zonder idealisme zijn privé.