Ik ben de minst sociale sociale persoon die er bestaat. Ook ben ik, podiumliefhebber dat ik ben (erop, niet ervoor), erg introvert. Het lijken contradictios intermites. Ik heb vaker geschreven over deze tegenstellingen en dat zal ik ik nog veel vaker doen nu schematherapie heb.
Want daar heeft het alles mee te maken: schematherapie. Persoonlijkheidsproblematiek. De oude patronen van vroeger. ‘Het doe normaal, dan doe je al genoeg.’ ‘Trek niet zoveel aandacht, daar ben je te groot voor.’ ‘Niet zo hard, Lonneke, wat zullen de buren vinden.’ ‘Als jij nou de vaat en de strijk doet en vast de sondevoeding klaar legt, dan kunnen we straks misschien samen film kijken.’
Nu alles langzaam open gaat kost het me moeite om alles wat er buiten mijn schulp speelt, een plekje in mijn hoofd te geven. Voor de duidelijkheid: ik heb het ontzettend gemist en nu ik het terug heb is de kwaliteit van mijn leven tot bizarre hoogtes gestegen. Ik ben op dit moment zo ongelofelijk gelukkig.
Maar het is moeilijk. Het is tegen mijn natuur in. Mijn hoofd is snel vol, en ik ben al snel aan het balanceren.
Het was een toneelstuk dat ik gisteren speelde. Voor een videoclip speelde ik een depressieve vrouw. Zelfs op een ontzettend heerlijke, buiten mijn schulpdag voor een camera kan ik me met een halve minuut inleeftijd ontzettend depressief voelen. Na een halve minuut (lees: drie uur filmen) schoof de camera over naar een gezellige picknick waar de depressieve vrouw verdrietig naar keek omdat zij dat niet kon voelen.
Er wordt hard gelachen, gek gedaan met een komkommer. Ik zie iemand opgegooide cherrytomaatjes opvangen in haar mond. Er worden grapjes gemaakt, gezongen, gewezen, gestruikeld, gesnoept, gebaren, gedanst, gelachen, gedaan.
Langzaam gaat het toneelspel over naar realiteit. Zo gek en zo vrolijk doen als mijn tegenspelers, dat kan ik niet. Ik huil niet alleen in stilte, ik ben ook gelukkig in stilte. Ik schrijf, blog, vlog en spreek altijd bedeesd. Zoals ik nooit iemand uit kan schelden vanuit woede, kan ik ook geen geluidsoverlast veroorzaken door plezier. Misschien een leerdoel voor mijn toneellessen bij Buitenkunst deze zomer.
Het was zo er feestelijk, zo uit mijn comfortzone, zo leegslurpend, zo leuk, zo druk, zo gezellig, zo fijn, dat ik na het filmen maar in één van mijn voor mij inmiddels bekende standaardschema’s ben gekropen om mezelf gerust te stellen tijdens het wachten op de bus. Want gelukkig viel er nog ontzettend veel op te ruimen.