Ik open het appje. Het raakt me. Het raakt me heel erg hard, net zoals alle appjes die hierover binnen kwamen de laatste weken. Telkens dacht ik, nu ga ik onderuit. Maar ik ging niet. Ik sluit het appje, zet de telefoon op stil. Het zakt vast wel. Net als al de hele tijd.
Een half uur later: het gevoel is niet gezakt. Tijd voor hulptroepen, want strakjes vraag ik het niet meer. Ze bellen snel terug. Sneller dan ik had verwacht. Focus op toekomstplannen. Uit de impasse. In het heden.
Toekomstplannen.
Over een week ga ik op vakantie. Met de fiets in de trein naar Drenthe. Gedoe met de trein. Dan kunnen er meer spullen mee en heb ik mijn fiets bij de hand, hoef ik niet te lo pen vanaf de bushalte. Gedoe, maar het resultaat is fijn.
Focus op toekomstplannen. Laat ik eens kijken of er werkzaamheden zijn en of ik mijn fiets alvast kan aanmelden. Dat werd vorig jaar aangeraden, zodat de NS een inschatting kan maken hoe druk het wordt. Tot en met dinsdag ben ik nog meer een pleaser dan normaal. Ik weet hoe lastig ik dat vond vorig jaar, en dat dat niet altijd lukte. En toen was ik in mijn goede doen. Nu heb ik weinig overzicht.
‘Reserveren verplicht’ staat als grote kop in de app.
Oh jee, en wat als ik dan de trein mis. Dan ben ik slecht. Dat mag niet. Dan mag ik niet meer bestaan. Wat als er een plotselinge wisselstoring is. Wat als ik de fietscoupé niet kan vinden. Wat als er problemen op het spoort zijn. Ik raak nu al in paniek. Wat als ik fouten maak waardoor ik mijn gereserveerde trein niet in kan. Wat als ik zo’n complete falerd ben?
Ik stel mezelf gerust. Als ik maar op tijd op het station ben, komt vast alles goed. Met een verlichte reservering weet ik tenminste zeker dat er plek voor mijn fiets is. Het reserveren lukt me niet. Het is te groot, te onoverzichtelijk. Morgen nog een keer proberen.
Wat? Een verplichte reservering geeft geen garantie op een plek? Dus ik kan alles doen, alles goed regelen en alsnog niet in mijn gereserveerde trein mee kunnen? Dus zelfs als ik mijn uiterste best doe, kan ik het volledig fout doen, kan volledig in alles falen. Dan ben ik fout en compleet slecht.
Oké, dit is dus een beetje hoe mijn hoofd op zo’n moment (afgelopen zaterdag) werkt.
Gelukkig bestaat er NS Reisassistentie en heb ik dankzij hen met de nodige moeite, maar volledig veilig mèt mijn fiets, via een trouwens überluxe NS brug Assen bereikt zodat ik alsnog op tijd kon beginnen met mijn vakantie bij Buitenkunst. Dankjewel NS.