Op kampeervakantie leer je altijd levenslessen. Bijvoorbeeld dat brood in een warme, vochtige omgeving bewaard wordt snel schimmelt. Dat voeten wassen vrij weinig zin heeft en dat een echt warme slaapzak een must is tijdens koude, natte Hollandse zomers. Net zoals minimaal 2 dikke truien en droge sokken. Dat er tijdens zo’n natte zomer significant meer muggen zijn dan tijdens een droge. Dat Bol overal in Nederland bezorgd. Ook op kampeerterreinen in de bossen van Drenthe. Dat een lekvrije tent een zege is. Dat er steekbeesten zijn die ervoor kunnen zorgen dat je voet zo dik wordt dat je sandaal niet past en dat loratedine voor meer allergische reacties nuttig is dan voor hooikoorts.
Tijdens kamperen op Buitenkunst leer je dan weer hele andere levenslessen. Zo weet ik tegenwoordig dat flamingo’s zich vermeerderen als kleuters ze iedere dag eventjes aaien. Ik heb alvast hele wijze lessen geleerd over waar ik mij tent nìèt moet zetten tijdens al mijn volgende keren. Ik stond goed en kreeg in de loop van de dagen steeds meer nieuwe buren. Dat als je weinig boodschappen vraagt aan mensen met een auto die boodschappen gaan doen, je dit vaak gratis krijgt. Dat een fiets eigenlijk compleet overbodig is, als je een lift naar de bushalte weet te regelen voor je bagage. Dat een theaterdag opeens een schrijfdag is geworden, met als kanttekening dat je ’s avonds het geschrevene opeens gaat uitvoeren als theaterstuk.
Vorig jaar was ik voor het eerst in mijn leven op Buitenkunst.
Ik heb toen twee dingen meer naar huis genomen en een plekje gegeven in mijn leven. Ten eerste draait het om het proces en niet, of in veel mindere mate, om het resultaat. Ten tweede: alles wat je doet, doe je in respect naar jezelf, in respect naar wat jij wil, en altijd in respect naar de ander. En dat die twee prima naast elkaar kunnen bestaan.
Kortom: Buitenkunst werkt therapeutisch.
Ook dit jaar was Buitenkunst weer therapie. Ik heb ontzettend hard gehuild tijdens een theateruitvoering. En ook toen ik het voor de tweede keer zag. Ik durfde te genieten van stukken te spelen voor publiek die ik nog nooit had gespeeld. Ik verbrak regels door zachtjes buiten programmatijden piano te spelen en een filmpje te laten maken van een optreden. Ik spijbelde van het programma als ik moest ontprikkelen of een dag de regenbuien wilde vermijden. Ik had mijn telefoon vaker uit dan aanstaan. Kortom ik stelde mezelf, wat ik wilde en wat ik voelde, centraal. En dat was zo fijn, dat ik hoop ook dit de rest van het jaar mee te kunnen nemen.
Misschien moet ik helemaal niet meer op zoek gaan naar een betaalde baan. Dan kan ik volgend jaar lekker de volle zes weken gaan. Al die wijze lessen lijken me belangrijker dan werk waarmee ik amper meer geld verdien dan mijn uitkering. Alleen koop ik wel een grotere tent.