Cursus woede-uitbarsting

“Mevrouw Lonneke, u hoeft niet zo te schreeuwen.”
“Ten eerste, het is mevrouw Tomas,” snauw ik terug, “Ik heb nu drie keer gezegd dat ik geen belangstelling heb.”
“Maar u moet naar me…”
“Ik moet helemaal niks.”
“U laat me ook niet uitpraten.”
Woedend kijk ik naar mijn telefoon en halverwege haar volgende zin klik ik haar weg. Het is nu de tweede keer in mijn leven dat ik halverwege iemands zin ophang. En het is beide keren geweest in het kader van dezelfde cursus.

‘Ze wordt roder, ze wordt roder, ze barst bijna uit elkaar…’ ik hoor het mijn zussen nog plagerig zingen als ik mijn woedeaanval probeer binnen te houden. Uiteraard maakt het gezang dat niet echt makkelijker.

Het kunnen inhouden van woedeaanvallen is helemaal goed gekomen. Dankzij vrij stevige sturing van mijn ouders leerde ik mijn woede te beheersen en het na een fase van huilbuien -die ook niet sociaal wenselijk waren- heb ik het gevoel woede en verdriet volledig uit mijn leven weten te verbannen.

Ik heb geleerd de woede en het verdriet naar binnen te laten keren en niet te uiten, met zelfbeschadiging als gevolg. Me niet erkent voelen, ook als ik mezelf niet erken, levert soms forse suïcidaliteit op.

Waar de meeste mensen wel een cursusje woedebeheersing kunnen gebruiken, ben ik toe aan een cursus woede-uitspatting. Vorig jaar was ik er nog niet aan toe, toen er een theaterworkshop ‘echtelijke ruzies’ plaatsvond tijdens Buitenkunst. Terwijl ik bij een schrijfworkshop zat hoorde ik op de achtergrond scheldkanonnades, geschreeuw en het gesneuvel van servies. Ik luisterde met enige jaloezie. Als hij dit jaar weer had plaatsgevonden, had ik zeker meegedaan.

Gelukkig heeft niet zo heel lang geleden het Regionaal Adviespunt besloten om mij gratis en voor niets een volledige cursus woede-uitspatting aan te bieden. Waarbij de KPN na twee keer “Nee, bedankt, ik heb er geen behoefte aan.” afsluit met “Natuurlijk, mevrouw Tomas, ik wens u nog een hele fijne dag.” is er geen enkele vorm van ‘nee’ die het Regionaal Adviespunt begrijpt.

Ik heb ooit via hun vergelijkingssite mijn huidige energiecontract afgesloten. Sinds afgelopen maart wordt ik onder druk gezet om een andere leverancier te nemen. Op de middag na mijn boekpresentatie ben ik na 1,5 uur gebeld worden overstag gegaan. Dit heb ik kunnen rechtzetten door het gebruik van mijn wettelijke bedenktijd. Sindsdien wordt ik op onregelmatige wijze door deze organisatie gebeld.

Ze gebruiken verschillende nummers, maar de boodschap is steeds hetzelfde. Door via hen een contract aan te gaan, ben ik nu verplicht om van energieleverancier te veranderen. Ik ben buitengewoon onredelijk met mijn standpunt dat ik niet van energieleverancier wil veranderen. ‘Nee’ zeggen of aangeven dat ik niet geïnteresseerd ben wordt niet geaccepteerd. Sterker, als ik onderbreek dat ik geen behoefte heb, dan ben ik degene die onbeleefd is.

In juli is mij toegezegd -na dreiging dat er blog zou verschijnen- dat ik nooit meer gebeld zou worden, maar inmiddels gebeurd het weer. Iedereen die mij kent weet dat ik niet snel schreeuw, laat staan kwaad wordt, maar de benadering die de telefonisten van dit bedrijf aangeleerd krijgen brengt mij er blijkbaar wel toe.

Beste medewerkers van het Regionaal Adviespunt: mocht dit nou geen cursus zijn, maar een volledig misplaatste en agressieve manier om dingen te verkopen, haal me dan even uit jullie bestand. Zonder tegenbericht zal ik het als een cursus beschouwen en sta ik niet langer in voor de manier waarop ik jullie telefonistes ga benaderen. Mijn hoofd is namelijk knalrood en wacht slechts nog op een goed moment om een volledige en uit de kluitengewassen woedeaanval te mogen hebben.

Ik ben namelijk toe aan een lesje uitschelden.