“Yes! We mogen weer!” Het was volgens mij de meest gehoorde uitroep toen we onlangs hoorden dat alle maatregelen, behalve de QR-check-app werden afgeschaft. Op de sociale media las ik discussies over of ze wel of geen handen meer gaan geven, en dat het anderhalve meter afstand houden eigenlijk best een prettige manier was om vieze mannetjes op afstand te houden. Op LinkedIn is er een poll over welke maatregelen we gaan missen. Niets, roept iedereen, lekker weer onbeperkt vrienden over de vloer krijgen.
Enigszins bedrukt denk ik terug aan de vele grotekringverjaardagen die ik heb georganiseerd. Ongeveer eens per jaar nodig ik mensen uit bij mij thuis. Altijd ergens in het weekend voor 1 december. Buiten deze dagen om heb ik zelden visite. Ik vind dat moeilijk: sociaal bezig zijn. Mensen.
Ik heb moeite met sociaal vaardig zijn. Het lijkt een contradictio in terminis. Ik sta graag in het middelpunt van de belangstelling en ik ben buitengewoon sociaal vaardig. Ik heb een speciale antenne ontwikkeld voor sociaal wenselijk gedrag. Daardoor wordt ik door veel mensen aardig gevonden.
Wat weinig mensen weten is dat ik een haat-liefde verhouding heb met die voor mij zo ziekelijke antenne. Ik hou van wie ik ben op die feestjes, maar het put me ook uit. Ik zoek het graag op, maar nog veel liever vermijd ik het.
Ik ga graag naar mijn werk en geniet daar verschrikkelijk van, maar geef me één goede reden (tegenwoordig is een ongeteste, snotterige neus voldoende) en ik blijf thuis. Gordijnen dicht, een dekentje en een bank zijn alles wat ik nodig heb, en maken me tegelijkertijd ontzettend ziek. De eerste golf was ik 3 maanden hypomaan en in de tweede raakte ik kwijt wat gelukkig was. Twee dagen kantoor en het was voorbij.
Al mijn signaleringsplannen stond en staat 1 advies voor als het slecht gaat: blijf mensen zien. Het vermijden is aanlokkelijk, ziekelijk aanlokkelijk, en slecht voor me. Dat realiseer ik me zelf ook heel goed, en daar had ik mijn leven ook op ingericht. Drie dagen vrijwilligerswerk, en in het weekend op zaterdag in de bibliotheek schrijven en op zondag ergens wat gaan ontbijten.
Het ging prima, tot corona kwam. Meer dan een jaar heb ik geprofiteerd van het advies zo min mogelijk mensen te zien. En nu alles weer kan, kan ik niet meer in mijn oude ritme komen. Het lukt me niet meer om in de bibliotheek te gaan schrijven. Met veel te veel liefde zeg ik mijn pianoles af. Ontbijten vermijd ik. Ik wil geen mensen te ontmoeten. Het is zo heerlijk verleidelijk om helemaal niets meer te doen waar andere mensen bij betrokken zijn. Wat ik altijd al zo moeilijk vond, mocht lang heel lang niet meer, en lijk ik nu niet meer te kunnen.
Het is weer de tijd van het jaar om over mijn verjaardag na te denken. Ik durf een grotekringverjaardag niet meer aan, zelfs een high tea voor de ‘inner circle’ is moeilijk te realiseren. Wat als iemand zegt dat het toch niet kan of mag. Wie zegt dat het ooit nog mag.
Ik heb mijn beslissingen genomen: nooit geen handen meer, blijf uit mijn aura. Alleen als je daarin mag komen deel ik gratis knuffels uit. Nu nog de mensen daarvoor toelaten.
