Missie en Visie

Ik zal het maar meteen zeggen: ik ben er niet goed in. De essentie is namelijk dat je de boel kort en krachtig formuleert. Aangezien ik een gemiddeld blog zo’n vijfhonderd woorden nodig heeft, is het haast iets onmogelijks: een missie en visie formuleren.

Als kind was het voor mij duidelijk. Je telt als mens als je je medemens helpt. Een studie afronden op jouw niveau. Een huis kopen, kinderen krijgen en part-time werken. Ik wist wat van mij werd verwacht en wat ik de maatschappij diende te geven. Het is denk ik iets wat veel psychiatrisch mensen herinneren uit hun jeugd. Toen was het nog duidelijk, tot de overgang naar volwassenheid begon.

Ik ben namelijk niet uniek in het feit dat mijn psychiatrische problemen begonnen toen ik in die overgang kwam. De leeftijd wisselt -ik was zeventien- maar veel chronische psychiatrische stoornissen (bijvoorbeeld psychosegevoeligheid, bipolaire en persoonlijkheidsstoornissen) komen tijdens die prille volwassenheid naar buiten.

Boem: weg de dromen, normen en waarden van je jeugd. Pats: maak maar weer wat nieuws. Succes, hè!

En terwijl alle behandelaren hun best doen om me stabiel te krijgen, worstel ik met iets veel existentiëlers: ‘waartoe ben ik op deze aarde?’ Niemand die daar het antwoord op kan geven anders dan ‘voor jezelf’. Ja, dahag, dat staat zo ver van de manier waarop ik opgevoed ben, wie ik in mijn diepste wezen ben, dat ik het daar niet voor doe. Ik was nooit de hulpbehoevende. Ik was de gever.

 En nu. Wie ben ik nu?

De afgelopen twee jaar heb ik me heel veel beziggehouden met deze vraag en de afgelopen paar maanden werd het me vaak bij interviews gevraagd. Waarom doe je wat je doet. Waarom vind je het belangrijk. Heel langzaam beginnen de contouren zich af te tekenen. En aangezien ik sinds mijn geeltjes-sessie die leidde tot de vormgeving van Project Leven een reputatie hoog heb te houden, heb ik voor de vormgeving van mijn Levensmissie en -visie het boekje van een cursus over het besturen van vrijwilligersorganisatie, die ik ooit volgde, erbij gehaald.

Mijn idealistische streven is een maatschappij zonder stigmatisering, vol begrip voor mensen met psychische en psychosociale problemen zodat ze volledig evenwaardig mee kunnen doen. Dit doe ik door op een open en inspirerende manier te vertellen over mijn eigen ervaringen, met daarin steeds de inzet van ervaringskennis, op werkelijk iedere manier die ik als spreker kan vertolken. Bijvoorbeeld het spreken voor grote of kleine groepen, interviews geven, blogs en boeken schrijven, vlogs en podcasts maken, actief zijn op sociale media.

Oké, het is nog niet echt een interensieke reden om te leven. Daar moet ik misschien nog wat aan werken en aan schaven, net zoals aan de daadwerkelijke tekst. Maar weer een bestaansrecht, een missie en een visie te hebben, maakt het wel makkelijker om andere grote positieve(!) levenskeuzes te nemen.

Foto van Mees ten Hooven, zoals gebruikt in Sassy Magazine