Het leven is een feest, maar je moet zelf de slingers ophangen. Lekker dan, als alleenstaande, psychische wat zotte wees is er weinig feestelijks aan. Zeker niet met Kerstmis. Zeker niet in coronatijd. Zeker niet met compleet een op hol geslagen ontwijkende persoonlijkheidsstoornis.
Of misschien toch wel?
Ik ken het kerstfeest van vroeger. Op Kerstavond moest er altijd wel eentje naar de kerk. Bij elk van de drie avondmissen, zat wel een Tomasje. Maar eerste Kerstdag na de ochtendmis. Ja, wij waren met velen dus er moest er altijd ook wel eentje zingen, dirigeren, spelen of misdienen tijdens de ochtendmis. Maar daarna was het uitgebreide kerstontbijt, gevolgd door uitgebreid kerstliedjes spelen, kerstfilms kijken, kerstspelletjes (nou ja, kerstspel… ‘ons’ spel: rummikub) spelen terwijl mijn ouders in de keuken stonden. En Tweede Kerstdag? Dan gingen we naar de opa’s en oma’s.
Ik ken het kerstfeest van later. Eerste kerstdag werd voor het gezin. Tweede kerstdag voor de familie. Welk gezin? Geen man of vrouw, geen kinderen voor mij. Eerste kerstdag eenzaam en tweede kerstdag op je tenen lopen om geen woedeaanval uit te lokken. Ach, ik overleefde het wel op mijn manier. Soms bij iemand aanschuiven, soms naar het zelfregie. Ik ben inventief. Ik overleef.
Dit jaar is anders dan anders. Net als vorig jaar, zullen veel mensen denken. Toen was je vader ook dood en toen was er ook corona.
Nee, niet net als vorig jaar. Vorig jaar was ik eenzaam en doodongelukkig. Dit jaar niet.
Het begon met huilen. Huilen om werkelijk ieder sentimenteel dingetje. Een vaardigheid die ik was kwijt geraakt en afgelopen maand heb hervonden. Schematherapie maakt veel los. Heel veel. En geeft de vaardigheid van tranen. Om ieder verhaal dat gaat over wat ik ooit ben verloren, moet ik huilen. Als ik alleen ben, tenminste, of bij mijn psycholoog. Kerstreclames van supermarkten. Verhalen van een docent in het speciaal basisonderwijs. Een bestellijst van de bakker. Het schrijven van dit stukje.
En het huilen? Dat maakt niet ongelukkig. Juist niet: het maakt mezelf.
Het is lang geleden dat ik zoveel gehuild heb, maar het is inmiddels ook lang geleden dat ik mezelf heb beschadigd. Het is lang geleden dat ik me niet eenzaam voelde met kerst en nog langer geleden dat ik met deze dagen gelukkig was.
En dat terwijl ik op deze eerste Kerstdag in mijn eentje op de bank aan een werkstuk schrijf, op de kerstfilms aan het kijken ben en aan het snoepen ben van Franse lekkernijen. Dit jaar kocht ik om goed voor mezelf te zorgen mijn Franse bakker leeg.
Laat mij maar gaan, laat mij maar huilen. Heel veel huilen komend jaar. En nog heel ‘pains au fruit rouges’, beignets en quiches van mijn favoriete Franse bakker eten. Als ik maar af en toe zo gelukkig als nu mag zijn.
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.