La Bohème

De meeste mensen kennen La Bohème als een opera van Puccini of het prachtig chanson van  Charles Aznavour wat een paar jaar geleden prachtig gezongen werd door André van Duin. In een tijd dat mijn interne kwetsbare kind dankzij schematherapie steeds meer naar boven komt  is dit één van de nummers die mij letterlijk tot tranen kan roeren. Het kind huilt hard en veel.

Bredanaars hebben wellicht een hele andere associatie. Een associatie waar ik tijdens verjaardagsvisite aan herinnerd werd. Voor mij bleek ook deze associatie eentje die mij  tot tranen kan roeren.

Als ik denk aan Breda, dan denk ik aan het leven van vroeger. Een leven dat ik heel ver achter mij heb gelaten. Mijn beide ouders zijn overleden. Al mijn zussen zijn ook verhuisd. Mijn familie heeft altijd al ergens anders gewoond. Mijn huis en mijn werk zijn in Leiden. Vroeger is Breda, vroeger is ver weg. Heel ver weg. Ik kom er alleen voor visite aan Wendey.

Ik weet nog precies hoe de smalle en minder smalle straatjes lopen. Ik ken de V&D in de Barones. De grote Markt met zijn markt en terrassen. Picknicken in het Valkenberg. Maar ook door het Ginneken fietsen, onderweg naar mijn school en van school naar de stad. Pianoles in de Nieuwe Veste en naar theater in het Chassé.

Ik weet natuurlijk wel dat de V&D weg is, dat de school een forse aanbouw heeft gekregen, het station is opgeknapt en dat haven is opengebroken zodat je daar heerlijk aan het water op een terrasje Turkse lekkernijen naar binnen kunt werken. Want hoewel ik me in Breda een gast voel en geen bewoner, kom ik er zo af en toe nog wel.

En heel, heel soms, dan komt dat Breda van vroeger naar mij.

Aan de andere kant van de haven is een bonbonwinkel. Ik hou niet van bonbons. Ik hou niet van spannende smaakjes en likeurtjes. Maar van La Boheme wel. Wat was het toch een feest als we aan het einde van het schooljaar in de winkel, met onze neus tegen het glas, bonbons mochten kopen voor onze mentors op school. En nog groter de vreugde als het jaarlijkse kerstgeschenk van de verzekeringsmaatschappij een doos bij ons afleverde. Herinneringen van vroeger. Heerlijke herinneringen.

Die dus laatste met mijn verjaardag naar Leiden kwamen. De beschrijving van de winkel, precies zoals ik hem van vroeger herinnerde. En nog groter was de vreugde toen er alleen maar witte bonbons zonder alcohol in het doosje bleken te zitten.

Alle jeugdherinneringen kwamen naar boven -die van het kwetsbare kind en ook die van het blijde kind- terwijl ik de bonbons langzaam maar zonder de strenge blik van mijn moeder en zonder dat ik ze hoefde te delen, naar binnen werkte.

Smaken die mij letterlijk tot tranen roerden. Heerlijke tranen. Tranen van vroeger.