Deze week kwam hij voor het eerst via een DM binnen. IRL heb ik het al vaker gehoord. ‘Hoe hou je het toch vol om steeds toch genuanceerd te reageren?’ Heel simpel. Het is een onderdeel van mijn persoonlijkheidsstoornis. Ik kan niet anders. In het dagelijks leven kan het me ziekelijk in het pad zitten. Maar op dit moment, nu de nuance, verbinding en relativering in de wereld vaak heel, heel erg ver weg zijn, ben ik er heel erg trots op.
Verdraagzaamheid is een groot terugkerend thema geweest in mijn jeugd. Ik leerde altijd te begrijpen waarom iemand op een bepaalde manier reageert. Waarom iemand knijpt, waarom iemand steelt, waarom iemand spuugt over je nieuwste jurk. Waarom iemand scheldt, waarom iemand krijst, waarom iemand aandacht nodig heeft.
Maar vooral leerde ik er begrip voor op te brengen en het niet kwalijk te vinden dat iemand knijpt, steelt, spuugt, scheldt, krijst of alle aandacht nodig heeft. De ander heeft het altijd slechter. Dus moet je reageren met begrip, rust, nuance, vriendelijkheid. Ook als je geknepen wordt of als je mooiste jurk wordt verpest. Want er is altijd een reden, er is altijd een oorzaak, het is nooit de fout van de mens zelf. En als je zelf aandacht wil? Ga dan maar helpen tot er tijd voor is. Ik was degene van de nuance. Ik schreeuwde niet.
De kaarten liggen inmiddels anders. Ik voel me regelmatig verwond en ik ben lang niet altijd zo sterk als ik vroeger leerde te zijn, als dat ik vroeger de schijn van ophield. Misschien maar goed ook. Mijn zusje en ik hebben grote verwondingen opgelopen door het teveel aan verdraagzaam zijn. En allebei hebben we hierin onze weg gevonden. Allebei andere wegen. Altijd wat zoekend en op de tast, maar altijd respectvol.
Ook vaak met moeite. Want als je altijd begrip voor de ander hebt, heb je dan nog begrip voor jezelf? Als de ander centraal staat, waar sta je zelf dan? Het zijn vragen die ik me de laatste tijd vaak stel. Waar ben ik? Verlies ik mezelf, of ben ik trots op mijn verbindende karaktereigenschappen.
In de huidige pandemiediscussies heb ik besloten de kennis van vroeger, het wetenschappelijk denken dat ik ooit leerde te combineren met die eeuwige verdraagzaamheid en nuance die zo tekent voor mijn jeugd waren. Maar ook ik kan dat niet altijd.
Daarom heb ik vandaag besloten om die verdraagzaamheid uit te delen. Niet omdat het bijna kerstmis is. En ook niet omdat ik jullie wil opzadelen met mijn problemen, al zou het best lekker zijn als ik er op deze manier vanaf kom, maar omdat ik het gevoel heb dat iedereen, op dit moment wel wat een stukje van die verdraagzaamheid kan gebruiken.
