Bijna iedereen heeft over het algemeen goede voornemens. Ik doe meestal niet mee. Als je goede voornemens hebt, dan kun je falen. Ik heb alleen diep of minder diep gekoesterde wensen. Zoals bijvoorbeeld de diepe wens om 2021 dunnetjes over te doen.
Vorig jaar begon ik namelijk met een depressie van drie maanden. Dat is lang voor mijn doen, maar het was de enige depressie in het hele jaar. En dat is uniek. Sinds mijn eerste depressie heb ik dat nog nooit meegemaakt. De hypomanie was lang, een volle maand, maar de voorspelde gemengde episode duurde door de zeelucht op Ameland maar een week. De enige op wie ik onredelijk boos werd, was de apothekersassistente.
Ook andere heftigheden bleken mee te vallen. De crisissen door mijn persoonlijkheidsstoornis, steevast veroorzaakt door me afgewezen te voelen en gepaard gaande met heftige suïcidaliteit, waren op 1 hand te tellen. Heerlijk! Geen opnames, geen pogingen.
Ik wens dit mezelf toe voor 2022. Een wens dus, geen voornemen. Want als ik een depressie krijg, een crisis door mijn persoonlijkheid, opgenomen moet worden, dan is geen falen. Het is geen tekortkoming. Er is geen schuld.
Toch heb ik dit jaar wel een goed voornemen me voorgenomen. Ik zal er komende jaar waarschijnlijk veel over gaan schrijven. Ik ben door de geest van de coronamaatregelen gestopt met het afspreken met mensen. De afgelopen twee jaar heb ik geen koffie gedronken bij de opengebroken Haven in Breda. Ik heb niet tijdens veel te luid gekletst bitterballen gegeten bij Annie’s. Ik ben bij niemand wezen gourmetten. Ik heb met niemand door smalle straatjes gewandeld. Ik heb niet aan een toog geborreld. Zelfs het spaarzame met mezelf uit ontbijten gaan bij Anne en Max heb ik afgeschaft.
Natuurlijk, dit is nooit mijn sterkste kant geweest en met corona kreeg ik vooral het al zo lang gewenste excuus om helemaal niets meer te doen met mijn sociaal leven. Geen sociaal leven betekent namelijk geen afwijzing. En geen afwijzing betekent… tja, een grote wens voor 2022.
Geen sociaal leven betekent minder kletsen, minder aandacht, minder leven, minder Dansen. Weegt dat op tegen het risico om niet afgewezen te worden? Mijn verstand kan beredeneren van wel. Mijn psycholoog wilt dat ik mezelf toesta om te ervaren dat ik niet word afgewezen. Mijn gevoel vind dit één van de moeilijkste dingen.
Toch heb ik het opgeschreven en ik heb de lat hoog gelegd. Mijn voornemen, mijn wens, is om iedere maand met iemand af te spreken. Afgelopen december ben ik alvast gaan oefenen en met vier afspraakjes heb ik niet alleen mijn doel ruimschoots gehaald, maar ook meer contacten gehad dan in heel 2021.
Ik hoop hierin niet te falen en om te leren gaan met afgewezen worden. Want het risico dat ik met mijn voornemen neem, is dat mijn wens niet in vervulling gaat.