Ik zak neer op één van de oncomfortabele stoeltjes in de ruimte tussen de grote hal van het ziekenhuis en buiten. De stoeltjes zijn er neergezet voor mensen zoals mij. Mensen die wachten op hun taxi. Hun echtgenoot, moeder, zoon of buurman. Hun dure echte taxi die komt als je belt, en/of op de afgesproken tijd.
Of, net zoals ik nu doe, op de Regiotaxi die je twee uur van te voren moet reserveren, contant moet betalen en die vervolgens een kwartier te vroeg of te laat mag komen. In ruil daarvoor betaal je ruim de helft van een reguliere taxi. Voor mij als minima dus noodzakelijk. Vanmorgen heb ik gehuild omdat hij veel te laat kwam waardoor ik te laat was voor mijn afspraak in het ziekenhuis. Dat hoort er ook bij als je lichaam naar jouw mening niet snel genoeg herstelt van een covid-19 infectie.
Ik heb namelijk een afhankelijke persoonlijkheidsstoornis
Dit betekent dat ik heel erg veel behoefte heb aan bevestiging en me zo sociaal wenselijk als mogelijk opstel. Zo hou ik mij tot aan de extreme aan afspraken, kom ik altijd keurig op tijd, ben ik altijd vriendelijk en voorkomend, maak ik mijn taken af en kom ik in psychische nood als ik me daar niet aan kan houden. Normaal kan ik haar redelijk onder de duim houden, maar zodra het psychisch slecht met me neemt ze groteske vormen aan.
Het is verschrikkelijk: afhankelijk zijn.
Ondanks mijn kleine beurs betaal ik liever iemand om een service te verlenen, dan dat ik om hulp vraag. Zo bezorgen Picnic en de apotheek, bij een boodschap tussendoor vraag ik Gorilla’s en huur ik dus de Regiotaxi in om mij naar het werk of het ziekenhuis te brengen in plaats van een vriend of vriendin te vragen.
Mijn afhankelijke persoonlijkheidsstoornis vindt dat ik op dit moment niet voldoe aan haar normen. Ik kom te laat op mijn afspraken, of ga vroeger dan afgesproken weg. Ik hoor als (relatief) jonge vrouw zelf naar de apotheek te gaan. Ik ga nu maximaal 1 of 2 uur naar mijn werk. Ik gebruik een ouwe-mensentaxi in plaats van de benenwagen of de fiets. Ik kan mijn huishouden niet voeren. Gorilla’s is een grote aanslag op mijn portemonnee. Zelfs mijn kerntaken naar behoren doen lukt niet altijd. Ik breek alle afspraken met mezelf en met anderen.
Dat is volgens haar net zo’n grote doodzonde als te laat komen.
Ik worstel op dit moment heel erg. Daar kan ik allerlei praktische voorbeelden van geven. Worstelen met de Regiotaxi. Worstelen met minder kunnen werken dan normaal. Worstelen met niet zomaar ergens naartoe kunnen. Worstelen met mijn conditie. Worstelen met mijn concentratie. Worstelen dat schrijven erg zwaar is geworden. Maar daar gaat het niet om. Het gaat om worstelen dat ik niet ben wie ik wil zijn.
Het is worstelen met mijn afhankelijke persoonlijkheidsstoornis. Want die heeft het nu ontzettend naar haar zin. Ze gaat echt helemaal los en wenst mij allerlei nare dingen toe. Daar is ze goed in: mij nare dingen toewensen als ik niet voldoe aan haar hoge eisen.
Boven alles, voor alles, op dit moment in mijn leven altijd op de eerste plek, worstel ik met 1 ding en dat is ouderwets acceptatie. Accepteren dat ik nu weinig kan. Accepteren dat ik rustig aan moet doen. Accepteren dat ik de Regiotaxi hopeloos ouderwets is. Accepteren dat ik ben wie ik op dit moment ben: op iedere manier die ik ken afhankelijk.
Daarmee sta ik voor de moeilijkste opgave in heel mijn psychiatrische carrière.
Want als ik ergens een hekel aan heb, dan is dat om op welke manier dan ook afhankelijk zijn.
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.
