In veel discussies sta ik hetzelfde. Misschien komt het omdat ik geneeskunde heb gestudeerd. Misschien omdat ik een grote liefde voor klinische epidemiologie heb. Een voorbeeld of een n=1 studie, stelt niets voor als bewijs. Als je met zo min mogelijk bias(1) -er is altijd bias, de kunst is die te zien- een casestudy publiceert, wil ik nog met je meegaan, maar het liefste lees ik toch een peerreviewed artikel dat het onderbouwd, of de interpretatie daarvan van een op dat gebied vooraanstaand wetenschapper.
Kom dus bij discussies niet aanzetten met youtubefilmpjes of schimmige websites.
Geef mij maar een NHG(2)-standaard
Misschien is het daarom wel dat ik in mijn blogs zoveel mogelijk blijf bij mijn ‘ik’. De ‘ik’ die niet beweert de waarheid in pacht te hebben, maar die iedere reactie het liefste begint met ‘ik voel’ of ‘ik vind’, een voorbeeld en een aanwijzing waarom dat ook voor een grotere groep geldt. Combineer deze nuance met het feit dat ik het moeilijk vind de aandacht naar mezelf te trekken, en je begrijpt meteen waarom ik daar alleen sta als iemand anders mij daar neerzet.
Als ervaringsdeskundige(3) zit ik in Kamp Stigmabestrijding
Je kunt geen stigma’s bestrijden als je meningen en uitgangspunten te scherp neerzet en/ of mensen uit elkaar drijft. Dat doe ik dus ook niet. Ik ben van de nuance.
Ik ben medisch ingesteld. Daarmee veroordeel geen mensen die niet medisch ingesteld zijn noch ben ik blind voor de tekortkomingen van mijn medische, klinisch epidemiologische waarheden. Het betekent al helemaal niet dat ik tegen de herstelvisie(4) ben, hoewel ik ‘eigen regie’ inmiddels een scheldwoord vind. Het betekent alleen dat ik binnen kaders geloof in de medische wetenschap en dat dat mijn uitgangspunt is in discussies.
Het is misschien een vreemde instelling voor een ervaringsdeskundige
Tenminste in ervaringsdeskundigheidsland zie ik een toenemende verheerlijking van ervaringsdeskundigen waar alleen nog maar plek is voor eigen regie, in plaats van de psycholoog. In mijn boek (hoofdstuk: Lifestylepreventiecoach) schrijf ik dat in onze wereld starten met medicatie een teken is van kracht en zelfinzicht is en stoppen met medicatie dapper en sterk. Nu lijkt stoppen met medicatie als belangrijker worden gezien, en het starten als slecht. Hun bijwerkingen tellen bij alle voorbeelden die komen zwaarder dan de statistieken over de werkzaamheid. Je kunt beter buiten de GGZ werken aan je herstelproces dan dat je bij je therapeut gaat uithuilen. Dat ik met de ervaringswerker van de opname heb afgesproken om elkaar weer op conferenties te zien, en niet daar, wordt als vreemd ervaren. Want een behandeling bij de GGZ hospitaliseert, een ervaringswerker helpt.
Deze twee werelden lijken steeds meer tegenover elkaar te staan
hoewel de overlap de meest ideale voor de patiënt(5) is. De plek waar het voor medicatie kiezen net zo geaccepteerd is als het niet nemen. Waar de psychiater net zo geaccepteerd is als de ervaringsdeskundige. Waar je net zo hard mag zeuren over de bijwerkingen van medicatie, psychotherapie, en de ervaringsdeskundige. Waar een spv’er je net zo goed kan helpen bij het maken van een signaleringsplan. Waar ik ‘eigen regie’ een scheldwoord mag vinden, en ondertussen persoonlijk en maatschappelijk herstel volledig mag omarmen (en het klinische overigens ook). Ongeacht of ik daarbij geholpen wordt door een ervaringswerker, een behandelaar of gewoon door een goed gesprek bij de bushalte.
Vandaag pleit ik voor iets wat ik mis in de discussie: nuance. Hoe kunnen we namelijk stigma bestrijden, als we elkaar veroordelen?
- Bias: neiging, tendens, vooroordeel, vooringenomenheid (bron: van Dale Engels-Nederlands)
- NHG: Nederlands HuisartsenGenootschap
- Een ervaringsdeskundige is iemand die op basis van persoonlijke en collectieve ervaringskennis in staat is deze kennis, in welke vorm dan ook, door te geven aan anderen. (Movisie, april 2018)
- Herstel is een intens persoonlijk en uniek proces van verandering van iemands houding, waarden, gevoelens, doelen, vaardigheden en/of rollen. Het is een manier om een bevredigend, hoopvol en nuttig leven te leiden, ondanks de psychische beperkingen. Herstel betekent je ontworstelen aan de catastrofale gevolgen van je psychiatrische toestand en ontwikkeling van een nieuwe betekenis en doel in het leven (dr William Anthony: 1993)
- Waar ‘patiënt’ staat, kan ook cliënt of (mede)mens gelezen worden als dat beter voelt
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.