‘Ik hoop dat ik het straks anders kan zien dan de pure, overbodige decadentie die ik er nu bij voel.’ Zuchtend kijk ik naar mijn telefoon. Ik weet niet of ik het hardop zeg, of alleen maar denk. Ik heb zojuist een hotel gereserveerd. Ik herhaal: ik -wajonger- heb een hotel gereserveerd.
Jeugdherbergen ken ik wel. Meestal kampeer ik. Ik heb een favoriet huisje Ameland, met kortingsbonnen. De laatste keer dat ik in een hotel heb gelogeerd was toen ik naar Tours fietste. Een groot, sfeerloos weghotel vlak voor Parijs.
Nu ik iedere 2,5 uur mezelf moet rusten, voelt de familiedag als onhaalbaar. De reis is twee uur. Normaal hou ik van reizen, zeker met de trein. Ik hou van Bergen op Zoom, van mijn familie. Ik heb zoveel mooie herinneringen aan die stad en dwaal er graag. Een betere combinatie dan Bergen, trein en familiefeest weet ik niet. Nu zie ik ertegenop en ik ben niet eens depressief.
Met mijn telefoon nog in mijn hand kijk ik naar de strakke planning. Op mijn veldbed prikkelarm rusten in een café met velen neefjes en nichtjes, ooms en tantes om me heen lijkt onmogelijk. Ik heb net een peperduur horloge gekocht om situaties die stressvol zijn voor mijn longcovid beter te leren herkennen. En nu ga ik me in een avontuur knettervol stress storten.
Waarbij ik normaal de luxe niet heb om decadent te doen, heb ik nu niet de luxe om niet te rusten
Dus gooi ik de planning om en maak ik het telefoontje naar het hotel. Oh, wat hoop ik dat ik dit gevoel van decadentie kan loslaten. Ik ben niet gewend om zomaar veel geld uit te geven. Het was en is een strijd om met mijn inkomen financieel gezond te blijven. En nu heb ik een hotel geboekt.
Dan loopt de trein Bergen op Zoom binnen. Ik hou van Bergen, de stad van mijn ouders. Eerste klas, met taxi naar een hotel. Hoezo decadent. Ik hoef niet te zoeken, deze stad is mij vertrouwd. Overal hoor ik zachte g’s. Heerlijk
In het hotel krijg ik een grotere kamer ‘Ja, die andere is zo klein dat als er ruimte is ik een upgrade doe.’ Bij mijn huisjes, campings en jeugdherbergen ben ik ook van harte welkom. Maar dit kleine, sfeervolle hotel kent Brabantste gastvrijheid. Mijn Brabantse land is nog steeds deel van mij en zal dat blijven hoe lang ik ook in het Leidse zal wonen.
Mijn Brabantse land is nog steeds deel van mij en zal dat blijven hoe lang ik ook in het Leidse zal wonen.
Koffie op de kamer. Grote, openslaande ramen. die aan de rustige achterzijde uitkijken over een doolhof van daken. Na het rusten zie ik het eerste blauwe streepje op mijn horloge. Ik heb blijkbaar veel stress gehad die nu van mij afvalt. En na de familiedag kan ik heerlijk in bad ontprikkelen.
Decadent misschien, maar ook heerlijk en precies wat ik nodig heb
Mijn horloge geeft vanmorgen na de nachtrust nog meer blauwe streepjes*. De rust heeft blijkbaar het effect gehad dat ik nodig had. Het ontbijt is overweldigend heerlijk. Even later wandel ik met lunchpakket en weekendtas naar het station. Ik heb er vertrouwen in. Ik hoef geen taxi. De zon schijnt op mijn zwarte hoed. Mijn lange rok til ik een stukje op als ik wandel en ik geniet van alle mooie herinneringen die ik ooit hier maakte. In de trein denk ik terug aan mijn nieuwste.
Het was niet decadent. Het was bourgondisch
*mede mogelijk gemaakt door het bourgondische verblijf in hotel De Bourgondiër
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.