Het huis waarin ik volwassen werd was heel erg groot. Op de begane grond kronkelde een lange, brede gang met aan weerskanten ruime kamers. De woonkamer, het toilet, de keuken, de garderobenis, de slaapkamer van mijn ouders, de bijkeuken, de badkamer en helemaal aan het einde de speel/slaapkamer van onze gehandicapte kinderen.
De gang was breed en zodanig ontworpen dat een rolstoel erin kon omdraaien.
De hele begane grond, behalve de kamer van mijn ouders, was ontworpen voor de toegankelijkheid voor rolstoelers. Inclusief avant la lettre.
Wat de architect niet had voorzien was dat ons huis, maar vooral die gang, langzaam steeds voller kwam te staan met allerhande apparaten. Want om de kinderen optimale zorg te kunnen geven, was veel meer nodig dan twee rolstoelen, hoog/laagbedden of tilliften die in de speelkamer stonden of hingen. Er was ook een driewieler, statafel, looprek, zitpaard, douchestoel en die stonden dan weer in de gang. Ja, het was echt een hele lange gang. In de badkamer was er bovendien een aangepast toilet, een douche waar de douchestoel ingereden kan worden en een douchebrancard boven het bad. De ergotherapeut was bij ons kind aan huis.
Sinds ik mijn nieuwste post-covid syndroom-gadget heb ontvangen moet ik regelmatig aan die gang denken.
Mijn huis begint er namelijk ook een beetje op te lijken. Mijn huis kun je onmogelijk met mijn ouderlijk huis vergelijken. Ik denk dat de speelkamer en de keuken samen net zo groot waren als mijn huis in totaal is. Mijn tuin is groot voor Randstelijke begrippen, maar die van mijn moeder was meer dan 250 m2.
Toch ben ik ook in rap tempo bezig om allerlei ergotherapeutische instrumenten te regelen. Wat begon met een veldbed om niet de halve dag in bed te hoeven liggen, is inmiddels een aardige verzameling geworden.
Zo heb ik knalroze een dekentje om op mijn werk te kunnen rusten. Staat een elektrische fiets in de schuur, met een bijbehorende helm die ik nog had van mijn buitenlandse fietsavonturen. Er is een prachtig horloge dat mijn stress helpt monitoren. Erg praktisch voor iemand die niet vaart op wat het gevoel vertelt maar wel houdt van grafiekjes en data. Onlangs heb ik een kruimeldief gekocht. Stofzuigen is zwaar, maar zolang ik nog een recente muizenplaag heb gehad wel dagelijks noodzakelijk op de plekken waar ik eet. Mijn nieuwste gadget is een zadelkruk: een kruk op wieltjes zodat ik bijna niet meer hoef te staan in de keuken of tijdens de was ophangen. Staan is zwaarder dan lopen.
Alle dingen bij elkaar maken mijn leven steeds een stukje leefbaarder
in combinatie met het tragende langzame herstel dat er ook echt is. Het belangrijkste is dat ik minder vermoeid ben. Minder vermoeid betekent namelijk betere cognitie. Betere cognitie betekent makkelijker vloggen en bloggen. En dat betekent weer meer kwaliteit van leven.
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.