Nee, het was niet fijn. Het was gewoon niet leuk. Ik heb geen obstakels overwonnen en ik ben niet buiten mijn comfortzone gegaan. Het was Buitenkunst, maar het was echt niet prettig.
Het begon al op de reis erheen. Ik ben huilend van vermoeidheid op de grond van Station Amsterdam Centraal gezakt. Daarna was ik niet in staat om zelf mijn tent op te zetten. Vervolgens heb ik er drie uur over gedaan om mijn koffer uit te ruimen en mijn tent in te richten.
Ik heb het geprobeerd, echt waar. Ik heb twee keer een halfdagprogramma gevolgd en braaf een dag pauze genomen tussendoor.
Maar de covid-dementie sloeg keihard toe.
- Wat was ik ook al weer aan het zoeken?
- Mijn tent
- Waar staat mijn tent?
- Daar
- Hoe kom ik bij die tent?
- Lopend
- Welke route moet ik afleggen?
- Lonneke, dáár staat je tent. Je kunt hem vanaf hier gewoon zien. Loop er gewoon heen!! Dombo!
- Maar hoe moet ik dat dan doen?
En dat dus bij alles wat ik deed. Of ik nu een eitje wilde bakken, naar het toilet wilde of praten met mijn buren. Covid-dementie heeft maar 1 medicijn: rust. Snap je nu waarom mijn vakantie niet fijn was?
Maar goed, ik heb dus rust genomen. Veel rust. Even negerend dat teveel slapen leidt tot depressieve gevoelens. Dus twee dagen later had ik niet alleen covid-dementie, maar ik was ook depressief. Het medicijn daarvoor? Voldoende bewegen. Snap je ‘m?
Het was echt verschrikkelijk
Ik ben naar Buitenkunst in Drenthe gegaan: twee weken op een grote camping vol creatieve workshops: dansen, beeldend, schrijven, theater en muziek. Het was voor mij de derde keer en de vorige keren heb ik er ontzettend van genoten. Ik haalde het in mijn bolle hoofd om met de trein te gaan. Nou, dat kon ik echt niet aan.
Een Syrische meneer heeft mijn bagage -de lift was kapot- omhoog getild, mijn stoel uitgeklapt, me blauwe bessen en water gegeven. En toen de trein na drie kwartier kwam heeft hij alles in de trein getild en een plek voor mij geregeld.
De taxichauffeur in Assen drukte me op het hart om met Valys naar huis te gaan, ondanks teveel bagage. En anders dan zou ze me tegen Schipholtarief thuisbrengen. Maar eerst de Valys proberen, want dat is goedkoper. En Peter, mijn held, heeft mijn tent opgezet. Geen enkele tent stond zo strak als de mijne. Uiteraard mag ik Imme niet vergeten: zij brak mijn tent af, maakte hem schoon, stopte alles in mijn koffer en sjouwde het naar de Admin, waar de Valys me kwam ophalen. Een gezellige chauffeur die al mijn vragen over topografie en elektrisch rijden beantwoorde. En natuurlijk de jongeman die mij in tranen trof bij mijn tent omdat ik knettergek werd van de combinatie longcovidcopig en depressiecoping.
Helden bestaan
Wat ik heb gedaan? Ik heb iedere dag meer dan 7.000 stappen gezet. Ik heb veel blogs geschreven, steentjes gezocht en geschilderd. Genoten van de repetities die je op de achtergrond hoorde en iedere dag wel naar een, vaak meerdere uitvoeringen gegaan. Ik ben vaak naar de haast cabareteske aankondigingen geweest. Ik heb gekletst met de buren. Ik ben naar het meertje gewandeld om friet te eten en naar de weilanden om te genieten van de rust. Mijn om-de-dag-bezoek aan de RSV-wagen was eigenlijk nog wel het gezelligste. Ik heb ontdekt dat mijn campingstoel een prima douchestoel is.
Ik heb genoten van het douchen en van het campingleven
Maar vooral: ik ben naar Buitenkunst gegaan. Het was anders dan andere jaren, maar ik ben gegaan.
