Nee, dit gaat niet over seks. Ik ben nog steeds asexsueel. Aegosexueel om precies te zijn, heeft laatst iemand voor me uitgezocht. Misschien vertel ik dat nog weleens in een ander verhaal. Ik vond de ‘titel’ fijn en bevrijdend en behoor nu dus opeens ook tot de Regenbooggemeenschap. Het gaat dus niet over seks, al was het maar omdat ik daar eigenlijk niet zoveel behoefte aan heb.
Het gaat over een hometrainer
Om precies te zijn de hometrainer van mijn fysiotherapeut. Ik kan me nog goed herinneren toen ik voor de eerste keer met haar kennis maakte. Ik was de week ervoor eindelijk op de ligfiets in staat om de volle 20 minuten op standje 0 te fietsen, dus mocht ik kennismaken met de gewone fiets. Uiteraard lukte dat niet meteen 20 minuten, maar na een paar weken was ik trots dat ik de 20 minuten haalde en mocht ik van de fysiotherapeut beginnen met ‘echte’ krachttraining. Bovendien kon ik steeds vaker het knopje van de zwaarte hoger zetten.
Ik had weleens wat gedaan met een balansbord (whahaha) en gewichtjes en een handgreep met een elastiek eraan. Maar nu begon het echte werk. Grote apparaten waar ik spiergroepen mocht gaan trainen. Eerst 5 kilo en naar draagkracht 2,5 of meer kilo’s erbij. En vanaf toen ging het hard.
Hoewel ik in het dagelijks leven vaak aanmodder
Gefrustreerd als ik door die klotecombinatie van psychisch en longcovid het even niet meer zie zitten. Ik weer een terugval in uithoudingsvermogen door PEM* heb. Als er opnieuw een (dreigende) depressie de kop op steekt…
Ik zie bij mijn fysiotherapie bijna altijd vooruitgang
De hoop die ik op dat soort momenten heb gekregen is heel erg belangrijk voor me, met een nuchtere fysiotherapeut met bijzonder droge humor die steeds de cijfertjes noteerde en me complimenteerde. Dat heb ik echt vaak nodig gehad, en eigenlijk heb ik dat nog steeds nodig.
Maar vandaag gaat het ondanks de huidige depressie niet over tegenslagen. Vandaag gaat het over de overwinning. Vandaag fietste ik op standje 11 en had ik voor de eerste keer twee streepjes op het scherm van de hometrainer.
Ik ben er nog niet, nog lang niet
PEM* steekt de kop op als ik mezelf overbelast zoals ik deed tijdens mijn vakantie. Na 2,5 uur op kantoor moet ik een half uurtje op de bank liggen. Na werktijd is twee kilometer op mijn elektrische fiets zwaar. Volledig uitgerust kan ik 1,5 kilometer wandelen. En ik heb eigenlijk iedere dag nog last van die bloedirritante covid-dementie.
Maar dit is wèl het moment om lid te worden van een sportschool en langzaam de overgang te maken van sporten vanwege ziekte naar sporten zoals een normaal mens met een slechte conditie.
Ik denk wel dat ik een schriftje ga bijhouden om ieder klein succes te vieren zoals vandaag
*PEM: post-exertionele malaise
