Gouden kopjes boven het maaiveld. Ze volgen de zon. Veld na veld als we door Frankrijk rijden. Op licht glooiende heuvels waar de weg doorheen snijdt.
Ik herinner ze van de tijden dat de vouwwagen onze auto volgde.
Maar dat was vroeger
Ik heb altijd van observeren gehouden. Mijn eigen verhaal verzinnen aan de hand van kleine details die daarvoor uit hun verband moeten worden gerukt. Zo’n associatie is vaak de basis van mijn blogs. Moderne dans was al op 15 jarige leeftijd aan bij besteed. Weer later hoefde ik geen verhalen te verzinnen. Kunst was kunst. En na jaren niet geschreven te hebben ging ik in 2017 bloggen.
Als ik nu aan zonnebloemen denk, dan denk ik aan jou. Jouw zonnebloemen, die de zon volgen, in landschap waar de weg dan weer omhoog en dan weer omlaag gaat, vertellen wel degelijk een verhaal. Jouw verhaal en mijn verhaal.
Want dat is nu
Waar ik als 15 jarige in een omgeving leefde waar je gek was als je van moderne dans hield, leefde jij in een tijd dat jouw schilderijen modern was. En jij gek.
Ik kan huilen bij jouw schilderijen. Niet vanwege die schoonheid, hoewel die ook heel schoon is, maar vanwege ons gedeelde verhaal. Hoewel we gescheiden zijn door de tijd en medische vooruitgang vertellen we toch hetzelfde verhaal over diepe dalen en manische uitingen.
Zou Vincent net zo briljant geweest zijn mèt medicijnen die hem hielpen staande te houden?
Sommigen mensen zeggen van niet. Ik denk het wel. Mijn stabiliteit is immers ook relatief en instabiel genoeg om waanzinnige associaties en verbeeldingen te krijgen. Ook met hoge doseringen medicatie heb ik episodes. De kans is groot dat ook hij met medicatie nog steeds af en toe een psychose had gehad. Medicatie en behandeling zorgt ervoor dat je leven leefbaarder wordt, maar zijn geen heilige gralen.
Misschien had hij juist nog veel meer geschilderd. Naast het waanzinnige en het depressieve ook de schoonheid van gelukkig zijn met zijn penseel zichtbaar kunnen maken, zoals ik dat doe met mijn toetsenbord. Mijn episodes helpen mij bij mijn creativiteit te komen, maar mijn stabiliteit zorgt ervoor dat ik kan verbeteren in technieken en structuren.
André van Duin coverde een tijdje terug op indrukwekkende wijze het lied ‘Vincent’. Ook hierbij vloeien mijn waterlanders vrijelijk. In het lied voel ik de ongelofelijke pijn die jij hebt doorleefd.
De pijn die ik zo ongelofelijk goed ken, maar levend in een andere tijd op een andere manier mag leren beheersen
De eenzaamheid en de verschrikking in je hoofd. Je hebt de eeuwigheid behaald en je bent één van de bekendste mensen geworden met een bipolaire stoornis. Ik heb je nooit gekend, maar ik herken je in mijzelf.
Vincent van Gogh is 37 jaar oud geworden. Ik word komende donderdag 38.
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.