“Hoe doe jij dat dan?” Met lichte (ahum) frustratie gooi ik mijn psycholoog deze vraag voor zijn voeten. Ik ga ervan uit dat ik nu een te persoonlijke vraag stel en verwacht dan ook geen antwoord.
Ik volg schematherapie
Wat in de essentie betekent dat je voor je innerlijke kind (de kindmodi) gaat zorgen en niet meer terugvalt in de oude, ongezonde schema’s die je van je ouders hebt meegekregen. Zo heb je bijvoorbeeld de straffende ouder, de veeleisende ouder maar ook de gezonde ouder.
Het kind kan werkelijk van alles voelen en denken. Je hebt een blij kind, een razend kind, een woedend kind en -het zal niemand verbazen dat zij mijn grote vriendin is- het kwetsbare kind. Door alles wat je meemaakt, en vooral door bepaalde triggers, kan één van de kindmodi naar boven komen.
Vervolgens is het de bedoeling dat je goed voor dat kind gaat zorgen. Daarmee wordt niet bedoeld dat je vakkundig alle kwetsbaarheden in een kastje stopt zodat er alleen nog een sterk kind over blijft. Of dat je alle afleidingsmogelijkheden van je lijstje afgaat om er maar niet aan te denken. Of dat je net zo hard en lang gaat lopen tot je lichaam pijn doet, en je jezelf geen pijn meer wilt doen. Of dat je haar lievelingseten in huis haalt en haar lekker in bad stopt.
Nee, je moet emotioneel voor haar zorgen
Top idee! Hoe dan?
En na een kwartier te hebben geouwehoerd over deze vraag. Pardon, volgens de systematiek van schematherapie diepgaand hierover te hebben gesproken, gooide ik dus, lichtelijk gefrustreerd, mijn psycholoog deze vraag voor zijn voeten.
2022 stond, zoals 2023 waarschijnlijk ook staat, in het teken van goed voor mijn lichaam te gaan zorgen
De Lonneke die met iedere verkoudheid of griep gewoon door kon gaan, bestaat voorlopig niet. Ik probeer uit mijn hoofd te zetten dat ik ooit nog een fietstocht kan maken. Ooit nog gaan kamperen. Ooit nog op wandelvakantie op Ameland. Ooit nog in 1x de was ophangen.
Ik heb heel erg veel van mijn gezondheid terug gekregen, mijn longcovid is echt ver over, maar ik ben bang dat ik deze dingen niet meer terug zal krijgen. Iedere keer dat ik verkouden ben is voor mijn kind het bewijs. Want als ik verkouden ben, nu de tweede keer sinds het herstel van mijn kampeervakantie, heb ik weer middagdutjes nodig en heb ik het benauwd.
Toen ik dat een maand of twee geleden voor het eerst had raakt ik erdoor in crisis
Toen ik dat een maand of twee geleden voor het eerst had raakt ik erdoor in crisis. Ik was zo ontzettend (hoi veeleisende ouder) teleurgesteld in mezelf dat ik mezelf beschadigde en mijn hoofd los ging met suïcidale gedachten (straffende ouder). Ik heb dat weekend zelfs met de crisisdienst gebeld. Het was uiteraard de eerstvolgende keer een belangrijk gespreksthema. “Ik gun het je dat je ook gewoon ziek mag zijn,” zei mijn psycholoog, “zonder dat je allerlei eisen aan jezelf stelt”.
Ik was vergeten te vertellen dat tijdens schematherapie je therapeut de rol van de gezonde volwassenen moet voordoen.
Bloedirritant
Woensdag mag ik weer en ik zal hem kunnen verblijden met het feit dat ik tijdens mijn huidige verkoudheid op vrijdag ziek naar huis ben gegaan (gelukkig was mijn werk af) en de afgelopen dagen zeer tevreden, zonder verdrietig of boos te zijn, in mijn bed te hebben gelegen. Hoe ik voor het kind heb kunnen zorgen, weet ik niet, maar de zieke volwassene is een blij kind volgens de schematherapie.
Op naar een 2023 waarin mijn kwetsbare kind steeds vaker een blij kind is dat niet afgestraft wordt voor het feit dat ze voldoende rust neemt
Oh, en mijn psycholoog? Die heeft gewoon antwoord gegeven.
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.