Schoonmaken is voor mij altijd een groot probleem geweest. Ik weet niet waarom, maar het is zo. Ik heb de vaardigheden om schoon te maken, maar ik mis compleet de intrinsieke motivatie ervoor. En als ik zeg ‘groot’, dan bedoel ik ook ‘groot’.
Jarenlang poetste ik slechts 1x per jaar mijn huis
namelijk voor mijn verjaardag. Samen met een hulp was ik dan de hele dag bezig om mijn appartement schoon te krijgen. Mijn beddengoed kon na 1 jaar op mijn bed te hebben gelegen vrijwel rechtstreeks de vuilnisbak in.
Alle andere dagen van het jaar hoopte het vuil, het vuilnis, de vuile vaat en de onmogelijke rotzooi zich op in mijn kamer of appartement. Ik leefde uit de wasmand vol schone was en deed mijn was alleen als er een tekort aan kleding dreigde.
Soms verschijnt er op social media zo’n afschuwelijke foto van een vuil, vol aanrecht, vuilnis op de grond en met vlekken bedekte deuren met de één of andere denigrerende tekst en onderaan reacties als “rennen!!!”.
Het had mijn keuken kunnen zijn
Jarenlang heb ik met mijn jaarlijkse schoonmaak de schijn nog enigszins op kunnen houden. Ik nodigde toch al niemand uit, dus ik hoefde geen smoezen te verzinnen. Tot het slechter met me ging, en de GGZ regelmatig bij mij thuis kwam.
Inmiddels heb ik al een aardige aantal jaren huishoudelijke ondersteuning
In het begin gingen we wekelijks mijn verwaarloosde huis te lijf. Een mens kan een hoop rotzooi maken in een week. Na een tijdje merkte ik dat het schone huis fijn was. Een schoon dekbed om onder te slapen en geen stofnesten in de hoeken.
Maar ook poets ik beter mijn tanden, hou ik beter mijn vaat bij, lukt het me om regelmatig te badderen en belandt mijn schone kleding ook daadwerkelijk in de kast. Ik durf zelfs de weinige mensen die langskomen ook mijn huis binnen te laten.
Langzaam ben ik dan ook de ondersteuning gaan afbouwen
Op dit moment verschoont zij nog mijn bed, stofzuigt en dweilt ze. Zelf doe ik al het andere werk. Ik poets het toilet, de badkamer, de keuken. Ik doe de deurtjes netjes af en maak het gasfornuis schoon. En door de week? Dan ontdooi ik mijn vriezer, hou ik mijn was bij, maak ik de koelkast schoon, ruim ik op en zeem ik de ramen.
Het stofzuigen en dweilen zijn voor mij twee hele grote dingen en als dat stopt, dan versloft binnen een maand alles. Mijn indicatie is onlangs gelukkig voor bijna twee jaar verlengd. Want dat is namelijk altijd een verschrikkelijk, stressvol gedoe.
De Miele die ik cadeau kreeg van mijn oma toen ik op kamers ging en mijn schoonmaakprobleem begon, begaf het afgelopen dinsdag. Gelukkig heb ik tegenwoordig voldoende financiële reserves.
In plaats van een stofzuiger te kopen, besloot ik Marietje te kopen
Zij luistert goed naar de bevelen die ik haar via de app geeft en stofzuigt en dweilt mijn hele huis, mits ik keurig opgeruimd heb.
Ik ben erg blij met haar en geniet van het feit dat ook tussen twee schoonmaakbeurten in mijn vloer schoon en noodgedwongen opgeruimd is.
Aangezien het, naast mijn beddengoed verschonen, eigenlijk het enige is wat ze nog doet, zit ik nu een beetje in dubio. Ga ik de hulp nu stopzetten en ervan genieten dat ik het na al die jaren eindelijk zelf kan? Of ga ik ervaren dat ik nog helemaal niet zonder stok kan…
