Vandaag was het dan zover. De kerstvakantie is over. Dus nadat ik gisteren voor het eerst in ruim een jaar uitgebreid heb gewinkeld, ging ik vandaag na het bezoek aan de opticien naar het restaurantje waar ik zo vaak studeer of schrijf.
Vol goede moed, met een pot Jasmijnthee tussen mijn papieren, haalde ik de beoordeling van de moduleopdracht uit het hoesje waar ik mijn moduleopdrachtpapieren in bewaar. Wat kan ik me nog die complete paniek herinneren die ik kreeg toen ik de beoordeling de eerste keer las. Alle oude stemmen van vroeger echoden in mijn hoofd en de 24 ballen, die ik tot dat moment zo heerlijk in de lucht hield, flikkerden naar beneden.
Ik wist alleen nog maar hoeveel ik had gefaald
Want een onvoldoende ontstaat alleen uit luiheid. Daarom moest ik naar een orthopedagoog: om te leren hoe te leren. Daarom waren mijn ouders zo diep teleurgesteld toen ik mijn propedeuse niet haalde: omdat ik mijn oude gedrag vertoonde.
Het kon niet anders dan dat mijn onvoldoende bij Schoevers kwam door die luiheid. Door mijn eigen domme schuld. Omdat ik blijkbaar niet graag genoeg wilde.
Dat ik het vak amper kon volgen omdat ik toen zo ziek was, speelt natuurlijk geen rol. Ook niet dat ik er werkelijk keihard voor gewerkt had. Of dat ik tegenwoordig zelf mijn studie betaal en niemand boos hierover zou mogen worden. Aan het begin had ik toch immers bedacht dat het ging om het weer leren, en niet om de cijfers. Maar ja, dat kon ik allemaal cognitief wel bedenken,
maar daar had ik niks aan toen de 24 ballen naar beneden vielen
Inmiddels heb ik alle ballen weer bij elkaar geraapt. Een aantal hangen zelfs weer in de lucht. Dat was wel handig, want voor iemand van de financiële administratie is januari de drukste maand van het jaar. Ik heb mezelf verdiende studievakantie gegeven en nu mijn verkoudheid weer over is, is het ook weer tijd om mijn opdracht te maken.
De basis voor verbeteringen is natuurlijk de beoordeling. De beoordeling die in mijn hoofd zo groot is geworden dat hij uit twee pagina’s afkrakende taal bestaat. Twee pagina’s lang worden alle fouten die ik heb gemaakt vergroot en uitgelicht.
Totdat ik deze tekst ging omzetten naar tips om het werkstuk te verbeteren. Eigenlijk waren ruim de helft van de pagina’s goed gegaan. Geen grote complimenten, maar als je in je geheugen hebt dat je twee A4’tjes lang wordt afgekraakt
dan is ‘dat was goed’ wel een hele mooie zin
Eén hoofdstuk moet ik omdraaien en informatie tussen de inleiding en het voorwoord moet ik verwisselen. Verder moet ik goed opletten dat alles in de derde persoon wordt geschreven. Tot slot snap ik nu eindelijk, na de uitleg van de examinator, wat ze met een bepaald begrip bedoelen. Ik heb duidelijk aardig wat informatie die in de les werd besproken niet goed opgeslagen.
Het wordt nog wel even werken, hoor. Maar ik schrijf dit blog omdat ik het zo bijzonder vind hoe je interpretatie van de tekst verandert afhankelijk van of alle ballen op de grond liggen of als je met wat mentale rust ze voorzichtig weer in de lucht brengt.
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.