“Vandaag is een moeilijke dag”, zei Poeh.
Er was een pauze.
“Wil je erover praten?” vroeg Knorretje.
“Nee,” zei Poeh na een tijdje. “Nee, ik denk niet dat ik dat wil”.
Daarop haalde Poeh haar laptop tevoorschijn
en zei tegen Knorretje “Ik ga liever een blog schrijven en daarin schrijf ik precies op wat ik de laatste tijd wel allemaal goed heb gedaan en wat er allemaal wel is gelukt. Ik schrijf over alles waaraan ik kan merken dat ik zoveel heb geleerd tijdens mijn schematherapie. Ik schrijf over plastic doppen, zieke kinderen en moduleopdrachten alsof het symbolen zijn om mijn groei weer te geven.”
Even keek Poeh peinzend voor zich uit. Maar zoals altijd kon ze al snel weer verder kletsen. “Mijn blogs zijn belangrijk voor mij. Ik schrijf graag om heel veel verschillende redenen. Eentje is natuurlijk dat ik ook aandacht van mensen wil. Ik wil graag gehoord worden, ook al betekent dat dat ik iets wel dertig keer op een andere manier moet vertellen. Ik moet iets zinnigs te vertellen hebben, want anders straf ik mezelf voor het teveel de aandacht trekken. Want ik praat gewoon veel. Teveel. Dan doe ik dat liever in een nuttig blog.”
“Een andere belangrijke reden, Knorretje,” zei Poeh, “is dat ik met mijn blogs mezelf dwing om positief te denken. Ieder blog moet positief eindigen.” Poeh keek op van haar laptop. Haar publiek was inmiddels uitgebreid met Iejoor, Uil, Konijn, Tijgertje, Roe en Kanga. Ook Janneman Robinson, haar abonnee’s en vaste volgers op LinkedIn, Instagram en Facebook waren aangeschoven. Met een glimlach keek ze haar publiek aan en liet een professionele stilte vallen.
“Dit is waar ik het voor doe. Voor jullie, èn voor mezelf.”
“Maar vandaag,” vervolgde Poeh, “heb ik eigenlijk helemaal geen zin om te vertellen hoe goed het met me gaat of wat ik allemaal heb geleerd of welke positieve draai ik aan iets kan geven. Vandaag wil ik het rauwe, eerlijke antwoord geven. Terwijl het niet eens super slecht met me gaat, wil ik gewoon even ouderwets mijn hart luchten zonder positieve draai of leermomenten.” Poeh probeerde nog meer zinnen te formuleren die precies hetzelfde betekenen.
“Maar ook daarover mag je praten”
zei Knorretje. “Jij bent jij. En dat is ook oké. Ook als je teveel te zeggen hebt of juist helemaal niets.”
Hier moest Poeh even over nadenken. “Van de week toen iemand op kantoor vroeg hoe het ging en jij zo stil bleef. Toen zei hij dat je het eerlijke antwoord wel mocht geven. En toen heb jij dat uitgebreide eerlijke antwoord toch gegeven,” zei Knorretje toen het wel heel lang stil bleef. “En in dat filmpje van 113 promoot je toch juist dat je het eerlijke verhaal kunt vertellen. En niet alleen op die bankjes.”
Poeh keek aardig chagrijnig naar Knorretje, want daar had hij natuurlijk wel een beetje gelijk in.
Daarom klapte ze haar laptop weer dicht en ging tussen haar publiek zitten zodat het geen publiek meer was, maar gesprekspartners
“Het was natuurlijk geen crisis, maar het was zeker wel goed oefenmateriaal voor therapie. Ik voelde me zo leeg, zo moe, zo emotioneel uitgeput dat ik het gevoel had dat mijn afhankelijke persoonlijkheid kant volledig los ging. Het was zo vermoeiend. Alles waar ik juist op handelde, was ook iets waarmee ik iemand anders benadeelde. En zo kon ik het nooit goed doen en aan mijn zo hoge eisen.” Poeh gooide wat honing in haar thee en leunde even, zonder verder doel dan zich comfortabel te voelen, tegen Knorretje.
