Wat is er sindsdien toch een hoop veranderd.
Op de middelbare school vond ik het geen enkel probleem om in een volle aula te gaan staan als teken dat ik de microfoon wilde. Het gebeurde tijdens een debatavond en sindsdien is er weinig veranderd. Ik heb overal een mening over en breng deze zowel genuanceerd als gefundeerd. Tenminste, naar mijn mening dan. En daar is de laatste jaren helemaal niets aan veranderd.
Als je dat ongetraind durft
tussen kinderen die je minachten, verzwijgen, ontwijken en kauwgom in je haar stoppen
en zelfs kunt genieten van die aandacht, dan is daarna alles iesiepiesie.
Ik moet bekennen dat ik inmiddels ruim twee keer zo oud ben als dat pubermeisje dat geminacht en verzwegen werd. Het spreken heb ik nooit afgeleerd. Het lef dat ik toen had heeft samen met het genieten, heel veel training en zelfevaluatie zich ontwikkelt tot een vak. En ik ben er goed in. Vind ik.
Destijds wist ik het nog niet. Dat je dit ook zou mogen doen voor mensen die je niet verachten.
Ik doe mijn hele leven mijn best om te zorgen dat andere mensen mij niet verachten
Dat is waarschijnlijk dan ook één van de redenen dat mijn klasgenoten dat deden. Mijn argumenten gaan over nuance en door heel dicht bij mijn eigen verhaal te blijven kan niemand ooit zeggen dat ik lieg. Dat is mijn handicap bij het spreken, maar ook mijn kracht. Als je om mij vraagt, dan weet je wat je krijgt.
Het was niet helemaal zo gepland, maar tijdens de coronacrisis publiceerde ik een boek. Natuurlijk om te verkopen, maar ook om eruit voor te kunnen lezen. Om de microfoon te krijgen, een hoofdstuk voor te lezen en alle vragen die gesteld worden te beantwoorden.
Hoe groter de zaal, hoe beter
Helaas kon dat bij de publicatie niet. Toen het wel weer kon fietste ik op mijn elektrische fiets langs de boekhandels en zag daar aankondigingen van signeersessies. In de bibliotheek ging ik naar de opening van een tentoonstelling. Ik zakte neer en kon eerst niet meer praten. Ik kon het gewoon niet meer. Spreken.
Maar alles, nou ja, bijna alles, gaat op een dag over. Dus hoewel corona zijn sporen heeft achtergelaten, ben ik bezig mijn leven weer op te pakken. Ik accepteer weer aanvragen voor lezingen en ik ben druk bezig een gastles te schrijven voor middelbare scholen. Hopen dat ik het nog steeds kan. Spreken. Spannend, want er is een hoop veranderd.
Een paar dagen geleden was het mijn aller eerste keer.
Afgelopen woensdag leerde ik dat ik ook zittend prima kan spreken. Dat ik nog steeds de achterkant van de zaal kan halen zonder microfoon. Dat je een fatsoenlijk salaris mag vragen. Dat ik het gewenste doel nog steeds kan bereiken. En dat je altijd je laptop moet aansluiten op het digibord als je wilt dat de opmaak van je PowerPoint goed blijft.
