Ik sta bekend als iemand die nooit boos wordt. Dat komt misschien omdat ik nooit ontplof. Maar ik kan me wel degelijk me flink kwaad maken, of me ergens stevig aan irriteren. Als je me zover hebt gekregen, zal ik het niet recht in je gezicht zeggen. Dan ben ik vooral heel onderhuids gemeen.
Momenteel baal ik er bijvoorbeeld stevig van dan mijn pluot heeft besloten al te gaan bloeien, terwijl er nog sneeuw valt. Zijn vruchten, een combinatie van een pruim en een abrikoos, zijn ongelofelijk lekker, maar als de prachtige, witte bloesems bevriezen gaan ze kapot en komen er geen vruchten.
Een ander chagrijn-puntje is dat ik blijkbaar in staat bent een vetplant-achtige plant te verdrinken
Ook ben ik behoorlijk pissig op PostNL dat ik mijn zakelijke account in het weekend niet de lucht in krijg. Het is uiteraard ook buitengewoon irritant dat ik de advertenties op mijn website heb stop gezet, dus ook geen geld meer ontvang, maar ze blijven verschijnen.
Maar soms word ik kwaad over iets meer existentieels. Het gaat om iets dat bepaalde politici, het ACC (artsen covid collectief) en vele privépersonen doen. Ik word er zo kwaad over, dat ik er misselijk van word. Telkens als ik het zie gebeuren.
Ze misbruiken de heftigheid van het woord “zelfmoord” voor hun eigen gewin
Zonder om te kijken naar de mediahandreiking van Stichting 113. Zonder de verwijzing naar de website van 113. Zonder na te denken over de in de handreiking beschreven vergrote kans dat iemand het juist daardoor gaat doen. Dat juist dat de druppel kan zijn. Ze zijn er niet op aanspreekbaar, en ze zijn alleen geïnteresseerd in de extra stemmen of de extra kliks die het oplevert.
Zelf schrijf ik vaak over mijn suïcidaliteit, maar daarbij hou ik -net als de gerenommeerde pers- me aan die handreiking. Bij de zoveelste herschrijving van mijn boek heb ik de handreiking geprint en naast mijn teksten gelegd.
Juist de boodschap van hoop, stigmabestrijding en het bespreekbaar maken zijn krachtige manieren om suïcidaliteit te verminderen
Anders dienen methoden en het woord zelfmoord zo min mogelijk te worden gebruikt. Daarnaast dient er altijd verwezen te worden naar een hulpverlenende organisatie, zoals Stichting 113.
Daarom verwijs ik er meerdere keren naar in mijn boek. Op mijn website staat ook nadrukkelijk een verwijzing. Als ik een blog schrijf, dan denk ik na over hoe ik iets formulier. Hoop is een centraal thema. Alleen vandaag ga ik een klein beetje buiten mijn boekje.
Dit is waarom er altijd contactgegevens van Stichting 113 of de Luisterlijn verschijnen in het balkje van de NOS, Op1 of EenVandaag zodra het over zelfmoord gaat en zetten ook kranten er een verwijzing naar. Als het even kan, dan benoemen media het ook nog eens aan het einde van een onderwerp.
Maar sommige organisaties, sommige politici, sommige mensen gebruiken het woord, inclusief het meest kwalijke -de methoden-, puur en alleen omdat hun teksten dan harder en emotioneler binnen komen. Ik probeer dan zo zakelijk mogelijk te verwijzen naar de handreiking.
De laatste keer werd ik vierkant uitgelachen met mijn verwijzing naar Stichting 113
Mijn uitleg zoals beschreven in de handreiking werd met nog meer hoon ontvangen. De boodschap kwam neer op “Het doel heiligt de middelen. Als een extra zelfmoord nodig is om het doel te bereiken…” En daar werd ik dus kotsmisselijk van.
Inmiddels zijn we weer een paar weken later. Mijn misselijkheid is wat gezakt, maar mijn boosheid niet. Ik kan me beter maar weer op mijn plant richten, kijken of ik nog kan voorkomen dat ik hem vermoord. De pot is groot, het wordt nog best een uitdaging. Maar is het is nu toch echt tijd om actie te ondernemen. Ik kan ‘m vast nog wel redden.
