De week van de psychiatrie lijkt te zijn aangegrepen als een offensief door de anti-medicatie-school. Hoewel ik me een paar weken geleden vrij activistisch opstelde tegen de mensen die de suïcide-heftigheid misbruiken, wil ik daar geen gewoonte van maken. Zoals ik bijna altijd doe
wil ik het onderwerp vanuit nuance beschouwen
Medicatie in de psychiatrie is een lastig onderwerp, veroorzaakt door een complexiteit aan factoren waar ikzelf ook niet veel grip op lijk te hebben. Net als in de hele geneeskunde waren ggz-behandelaren niet vies van enig paternalisme. Alleen is er binnen de psychiatrie vaak sprake geweest van dwang en drang. Pas de laatste jaren is het bespreekbaarder aan het worden, wat niet betekent dat dwang en drang al uitgebannen is. Het vindt, steeds minder en milder, nog steeds op dagelijkse basis plaats.
Ik denk dat dit echt veel littekens nalaat op hoe wij patiënten naar behandelaren kijken
Ze kunnen een bedreiging vormen voor ons beeld van ons welzijn. Er zijn momenten dat wij ervan overtuigd zijn dat ze ons beter niet of anders moesten behandelen. Ik heb zelf nooit een gedwongen behandeling gekregen, maar hier heb ik wel degelijk ervaring mee.
Tel daarbij op dat psychofarmaca net als andere medicatie ook bewezen slecht kunnen zijn, terwijl sommige mensen het dus gedwongen krijgen of onder druk gezet worden om te starten. Bijsluiters zijn een goede methode om flink te schrikken en een motivatie tot afbouwen of zelfs volledig stoppen geven. Afbouwen van antidepressiva is lastig omdat de taperingstrips niet vergoed worden en langzaam afbouwen daardoor moeilijk is. Van antipsychotica is bekend dat je er 5 tot 10 jaar eerder door dood gaat.
En toch slik ik, me dit alles realiserend, iedere avond een flinke batterij aan psychofarmaca
zonder me daar echt grote zorgen over te maken. Hieronder ook een antipsychoticum in de hoogste dosering. Want zonder die medicatie zou ik binnen een jaar dood zijn.
Ik heb wel het geluk dat ik niet wordt afgestompt door medicatie. Dat is in het verleden anders geweest. Ik weet hoe dat voelt en hoewel ik daar al heel lang mee gestopt ben, heb ik daar blijvende bijwerkingen van. Ik heb wel veel somatische bijwerkingen zoals een traag werkende schildklier, diabetes insipidus en overgewicht.
Ondanks dat blijft staan dat ik zonder medicatie geen kwaliteit van leven zou hebben en ik niet zou kunnen bereiken wat ik momenteel in mijn leven aan het bereiken ben.
We zeggen toch ook niet tegen een kind met leukemie dat hij moet stoppen met zijn chemotherapie, omdat er een kans is dat hij aan die therapie dood gaat? Of tegen een diabeet dat hij moet stoppen met spuiten, omdat als hij een dieet zou volgen hij dat niet meer nodig zou hebben? Want dat is wat er tegen ons wordt gezegd door de anti-medicatie-lobby. Trauma oplossen verhelpt alles.
Ik heb veel therapie gehad voor mijn jeugdtrauma’s.
Ik weet waar mijn trauma’s liggen. Alleen ben ik daarin niet zozeer bezig geweest om het trauma op te lossen, maar om als een zorgzame vrouw (MBT) of een gezonde volwassene (SFT) voor mijn kwetsbare kant te zorgen en gedachten (CGT) en emoties (VERS) op een gezonde manier te reguleren.
Dat is voldoende om te leven met mijn trauma-triggers en in te spelen op mijn bipolaire episodes. Ondanks alle therapie, ondanks het verminderen van de rol die trauma’s in mijn leven spelen,
heb ik nog steeds medicatie nodig
Psychiater Remke van Staveren zegt: slik zoveel en zo lang als nodig, maar zo min en kort als mogelijk. Slik je psychofarmaca? Overleg met je arts om te kijken hoe je ervoor kunt zorgen dat je zo min mogelijk kunt slikken. Ben je een behandelaar in de GGZ, blijf dan altijd kritisch op de apotheek die je patiënten dagelijks slikken. Wat kan minder en wat kan weg? Maar neem het ook zoveel en zo lang als het nodig is.
Dat betekent geen slikschaamte veroorzaken of zeggen dat trauma’s oplossen altijd alles oplost. Noch zeggen dat je alle pillen moeten nemen zonder kritisch te zijn. Het is dat alles bij elkaar: de nuance en eigen regie om voor beiden scholen te mogen kiezen, die de Nieuwe GGZ juist uitdraagt en nodig heeft.
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.
